Μες στη μονοτονία της αιχμαλωσίας
ίσως η φυγή να είναι μία παρηγοριά,
ίσως μία νέα καταδίκη.
Και εγώ ανυποψίαστη βαδίζω στον χαμό μου,
ψάχνω να βρω μία πόρτα,
να απελευθερωθώ,
μες στην αδράνεια της ζωής,
μες στην περίσκεψη των σκέψεων που με εγκαταλείπουν,
μες στην βαβούρα της στιγμής,
ψάχνω,
αναζητώ,
μα τελικά σωπαίνω.
Όσο και να προσπαθήσω,
πάλι εδώ καταλήγω,
στη περισυλλογή των φόβων.
Να θες να χτίσεις παλάτια,
να διαβείς απλόχωρους ορίζοντες,
μακριά από τη στενοχώρια της αιχμαλωσίας,
τη μονοτονία της δέσμευσης.
Αλλά βλέπεις συνηθίσαμε στις υπεκφυγές,
τις αναστολές και τις αναβολές
μπας και κρύψουμε τον χαμό μας,
τις αδυναμίες, το κενό μας.
Και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου μία πόρτα,
ανοιχτή,
και ένα κύκνειο άσμα να με συνοδεύει.
Άραγε να ήταν παρηγοριά ή καταδίκη;
Μέσα από μία ήρεμη εγκατάλειψη,
παραδίνομαι
ή σωπαίνω.
Το όραμα είναι πλέον δικό σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου