Κάτι από τον φόβο | Θέμις Ιππέκη

Κλείνεις  τα παράθυρά σου βίαια κι απότομα,

ίσα που καμιά στάλα από πλημμύρα να μην βρεθεί στα καστανά σου δάση

ενώ εδώ εμείς βουλιάζουμε όλο κι στα πιο ρηχά υπόγεια δίχως προφυλάξεις.

Λιμάρεις το φεγγάρι , να κοιμάσαι στα ψηλά της ρευστής οικουμένης

ενώ εδώ εμείς πλαγιάζουμε στα σκληρά κόκαλα της μνήμης.

Λιγοστεύεις  τα καλοκαίρια

ενώ εδώ εμείς παγώνουμε με τα παιδικά αναφιλητά , κάνουμε βουτιά στα φθαρμένα ,ότι απόμεινε απ΄ τον Αύγουστο της νιότης,

-θολά νερά αφήνουν  στάμπες στους τοίχους  που ακόμη τους περνάμε για τα πόδια-.

Παίρνεις το μπόι τ’ ουρανού ,

όσο εμείς σε χαμηλοτάβανα προσευχόμαστε,

          σε αλγορίθμους βγάζουμε τ’ όνειρα,

          μ’ αποδείξεις εξοφλούμε γερασμένους  στόχους,

          σε σιδεριές  βρίσκει το γέλιο,

          σ’ απόκρημνα στενά ένα νυχτερινό γάβγισμα θυμίζει κι μια λύπη.

Τραβάς ευθείες στα μέτωπα- για κάθε μια πληρώνεσαι με μονότονη ,υποταγμένη σιγή-

κι εμείς όλο κι πιο δειλοί ακόμη κάνουμε πως γράφουμε για την ζωή.

Εσύ λοιπόν φόβε που μας ακούς, μας κυβερνάς , μας παρασέρνεις

κι συ μικρέ, κουτέ μου εαυτέ που συνηγορείς

πάψτε για λίγο το αργό κυνηγητό στον μαύρο χάρτη

κι εσύ αστείο και γλυκό μου παιδί , τρέχα πιο γρήγορα με τα κόκκινα πασούμια σου για να σωθείς, απ’ τη τραχεία πένα που αρχίζει να σε διαγράφει.