Άτιτλο | Στέλλα Βιεννά

Το πιο σπουδαίο πράγμα του θανάτου αυτό: που το μόνο που έχει σημασία είναι τελικά, εσύ, να ζήσεις.

Το πιο φριχτό πράγμα της ζωής ετούτο: που θαρρείς, εσύ, δε θα πεθάνεις πια ποτέ.

Και ξέρεις
διάολε,
γιατί σου χαμογελούν οι μοναχές κι οι μοναχοί;

Είναι γιατί προσμένουν με ζωντάνια ξέχειλη τον θάνατο προσευχόμενες και προσευχόμενοι
-άκου τώρα 'δω-
για την ζωή σου.
Για την ζωή της.
Για την ζωή του.

Και ξέρεις διάολε, γιατί δεν τους χαμογελάς;
Γιατί πάλι δεν κατάλαβες πως η ζωή δεν είναι μοναχά,
δική σου.

Μα πάνω απ' όλα διάολε δεν κατάλαβες,
πόση είναι
τάχαμου,
αυτή η ζωή.

Κι είναι φριχτό το πράγμα της ζωής ετούτο: να έχει σημασία μοναχά, εσύ, να ζήσεις.

Κι είναι σπουδαίο το πράγμα του θανάτου αυτό: να μην πεθαίνεις
μοναχή,
και μοναχός.