21 Μαρτίου. Παγκόσμια ημέρα ποίησης. Άλλη μια παγκόσμια μέρα. Διίστανται οι απόψεις για τις παγκόσμιες μέρες. Για σένα ίσως είναι αφορμή, για μένα η ποίηση είναι στους δρόμους, δεν γιορτάζεται. Αναζητείται. Είναι το σύνθημα της Σταδίου που μας θυμίζει «να μη ζήσουμε σαν δούλοι», είναι κι η υψηλή απόλαυση μιας ατέλειωτης συλλογικής εμπειρίας, η συνδιαλλαγή πέρα του χρόνου. Για μένα είναι ευκαιρία, για σένα ίσως είναι το ίδιο με χθες. Όμως σήμερα, που η αμφιβολία είναι η μόνη μας σταθερά, θα σου θυμίσω αυτό που ήδη γνωρίζεις. Η ποίηση είναι ο Λόγος επί της Αρχής, ως διατύπωση της ανθρώπινης αμφιβολίας και του μοναδικού μας χρέους. Είναι Λόγος ύπαρξης, Λόγος ερωτικός κι αμιγώς πολιτικός. Άλλωστε, οι μεγαλύτεροι ποιητές είναι πάντα πολιτικοί κι ερωτικοί συνάμα, όπως όλοι οι ωραίοι κι άπιαστοι ανάμεσά μας.
Σήμερα, λοιπόν θυμόμαστε τον:
Pablo Neruda (1904-1973) που για τον Gabriel García Márquez ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής του εικοστού αιώνα , σε όλες τις γλώσσες.
Πιστεύω ότι αυτοί που έκαναν τόσα πράγματα
πρέπει να είναι ιδιοκτήτες σε όλα τα πράγματα
Κι αυτοί που φτιάχνουν το ψωμί πρέπει να τρώνε.
Και πρέπει να ’χουν φως εκείνοι του ορυχείου!
Τέρμα πια οι σταχτιοί αλυσόδετοι.
Τέρμα οι χλωμοί εξαφανισθέντες!
Ούτε ένας άνθρωπος που να μην βασιλεύει.
Ούτε μία γυναίκα χωρίς την κορόνα της.
Για όλα τα χέρια γάντια χρυσά.
Οι καρποί του ήλιου για όλους τους σκούρους”
(«Ο λαός», απόδοση Δανάη Στρατηγοπούλου-Χαλκιαδάκη)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Για πριν από μένα
δεν νιώθω ζήλια.
Έλα μ’ έναν άντρα,
Στην πλάτη,
Έλα μ’ εκατό άντρες στα μαλλιά σου,
Έλα με χίλιους άντρες ανάμεσα στα στήθη και στα πόδια σου,
έλα σαν ποτάμι
γεμάτο πνιγμένους
που συναντά μανιασμένο τη θάλασσα,
τον αιώνιο αφρό, τον καιρό!
Φέρ’ τους όλους
εκεί όπου εγώ σε περιμένω:
πάντα θα είμαστε μόνοι,
πάντα θα είμαστε εσύ κι εγώ
μόνοι πάνω στη γη,
τη ζωή να πάρουμε απ’ την αρχή !
(«Πάντα» απόδοση Αγαθή Δημητρούκα)
Κι επειδή η τελευταία στροφή είναι ενέχει όλο τον ερωτισμό της ισπανικής γλώσσας:
Tráelos todos
adonde yo te espero:
siempre estaremos solos,
siempre estaremos tú y yo
solos sobre la tierra,
para comenzar la vida!
Ο Neruda που συνομίλησε με όλη μας την ύπαρξη, όπως ο Hikmet, o Lorka, η Plath, η Angelou, ο Ρίτσος, ο Αναγνωστάκης, ο Σκαρίμπας, ο Σεφέρης, o Καρυωτάκης, ο Βάρναλης, η Αγγελάκη - Ρούκ και τόσοι αγαπημένοι άλλοι που, όταν ο καθένας μας προσπαθεί να αναφέρει κάποιους νιώθει μια μεγάλη τύψη να απλώνεται μέσα του, όπως όταν στέκεσαι μπροστά από έναν πίνακα του Van Gogh και δεν έρχεται πότε καμιά στιγμή κατάλληλη που θα μπορούσες να γυρίσεις την πλάτη και να απομακρυνθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου