"Ωδή" στην υποκρισία | Έλλη Πράντζου

Όσοι επέλεξαν τον δρόμο τους

κι αγάπησαν πολύ τα βήματά τους,

καταραμένοι απροσάρμοστοι έζησαν

μακριά από του κόσμου τα παράπονα

μα πιο κοντά απ’ τον καθένα

στων ανθρώπων τις εσωστρεφείς οδύνες.

Γνωρίζω κι εγώ με τη σειρά μου

τον πόνο της αταίριαστης ύπαρξης.

Γνωρίζω τον πόνο της ελεύθερης

μη αποδοτικής προσφοράς.

Εκείνης της χωρίς ιδιαίτερη ζήτηση

που παραμένει ωστόσο γεμάτη από ψυχή.

Γνωρίζω τον πόνο του να μην είσαι στη μόδα

κι από αξιοπρέπεια να διαλέγεις την έλλειψη

από την κατοχή.

Κι ας μην καταλαβαίνω

πώς έχει συνδεθεί η επιβίωση με την υποταγή.

Ας μην καταλαβαίνω πώς συνδέεται η ζωή

με την πολτοποίηση των εγκεφαλικών μας κυττάρων.

Είναι υποκριτής ο κόσμος συνήθως, κράτα αυτό.

Ο κόσμος που αδιαφορεί ή απορρίπτει μια ψυχή

όσο αυτή παλεύει να μη μοιάσει

ο ίδιος κόσμος που λατρεύει κι ειδωλοποιεί την ίδια ψυχή

όταν αυτή εγκαταλείπει το σώμα της

που δεν κατάφερε ποτέ να του ταιριάξει.

Σας ευχαριστούμε για την ειλικρινή υποκρισία σας

και για την αναγνώριση των πτωμάτων που προκαλέσατε

πριν καταλήξετε να τα θαυμάζετε κατόπιν εορτής.

Α, και κάτι τελευταίο, κυνικό όσο μπορώ και όσο θέλω.

Η υστεροφημία σας δεν τρώγεται.

Βάλτε την εκεί που ξέρετε, λοιπόν, να πιάσει τόπο.

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου