[...]
Δεν πονηρεύτηκε ο νους σου μια στιγμή
ότι σου λέω τόσα ψέματα.
Ότι το δέρμα μου το σκίζω και τρελαίνομαι
πως τα φτερά μου κόψαν με τσεκούρι, με ντροπιάσανε
τά' χωσα κάτω απ' το κρεβάτι και σκουριάσανε
τα δάκρυά μου γίνονται μαύρη μαγεία
με δόντια κοφτερά μου κόβουν τον αέρα
και να ανασάνω προσπαθώ μέχρι να ξημερώσει
ν' αλλάξω πάλι ορισμό και θέση και πορεία
και δέρμα, άλλος άνθρωπος να γίνω
να βρω ένα ψέμα να σου πω, να κάνω κάποιο κόλπο
αφού εσύ φοβάσαι τους τρελούς, τους μαγεμένους.
Και πέφτανε τ' αστέρια
και στρίγγλιζε ο άνεμος
σηκώνονταν τα κύματα
φωνάζανε οι γλάροι
μα εσύ δεν είδες τίποτα
δεν άκουσες ποτέ σου
κι είχαν σχεδόν τα μάτια μου αρπάξει
το πρόσωπό σου, το ταρακουνούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου