Εάν Μοναξιές Ενώναμε Δύο | Μαριλένα Κολλάρου

Κάτι στην άκρη της νύχτας
μαρτυρά
ότι εάν μοναξιές
ενώναμε δύο
κάτι ευτυχέστερο θα επιτυγχάναμε.
Εάν έφερνες εσύ πατάτες
κι εγώ ψωμί,
εσύ Πάτερ κι εγώ ημών
οι προσευχές θα εισακούγονταν
και θα έδειχναν έλεος
οι πλεκτάνες.
Εάν τα μαξιλάρια γίνονταν δύο
θα φάρδαινε το στρώμα
και θα χωρούσαμε τέσσερεις
κι εάν μοιραζόμασταν τις τζούρες
θα ανάβαμε λιγότερα τσιγάρα,
θα ζούσαμε περισσότερο.
Εάν μοιράζαμε τις πιρουνιές
και τις σελίδες από τα διαβασμένα βιβλία
εάν χωρίζαμε τα δάχτυλα
και τα σκορπίζαμε τους ανθρώπους,
τότε δεν θα έμενε άδικο
άδεικτο.
Εάν έβαζες εσύ το τζάκι
κι εγώ την κουβέρτα,
εσύ την αγκαλιά κι εγώ την κουβέντα
εσύ εάν έβαζες τον πατέρα
κι εγώ την μάνα
δεν θα ήταν κανένας μας ορφανός.
Την νύχτα και την πάχνη
εάν σκόρπιζες,
εάν τις έβρισκα
δεν θα ξεμέναμε ποτέ από παιχνίδια
και θα αρκούσαμε
εάν εισέπνεες κι εάν συμπληρωματικά εξέπνεα
να συντηρήσουμε ένα σώμα,
μια κοινωνία
μια νέα τάξη οραμάτων βιώσιμων.
Εάν εσύ συμπλήρωνες εμένα
εάν εγώ συμπλήρωνα εσένα
δίχως να μοιραζόμαστε ενοίκια
κι αναμνήσεις κι αίματα,
εάν τα ζούσαμε όλα
για την αγάπη,
εάν την πιστεύαμε αυτήν τη λέξη•
τότε δεν θα πείραζε,
να διχαστούμε
και να αρχίσουμε ξανά.