Δες τα μάτια σου άνθρωπε.
Αν θες να μάθεις τι ήταν
αυτό που σκότωσες
κοίτα ολομόναχος το
βράδυ στον καθρέφτη σου.
Θα ξεπηδήσει από μέσα
του ένας άυπνος δαίμονας.
Καταδικός σου θα είναι.
Δικός σου
κι όσων θέλω σου πρόδωσες
αφήνοντάς τα ανεκπλήρωτα
να σπαράζουν σαν μη
αναστρέψιμα τέλη.
Δες τα μάτια σου άνθρωπε.
Πώς πάνε κι έρχονται
μέσα τους εκείνοι.
Περαστικοί, γνώριμοι,
οι πιο μεγάλοι έρωτες, οι αληθινές σου
αγάπες.
Πού είναι τώρα;
Πού πήγαν όλοι τώρα που
μόνος τριγυρνάς;
Στην άκρη ενός πεζοδρομίου
στέκεσαι και καρφώνεις
τους περαστικούς κάποιων άλλων
αφού δε βρίσκεις τους
δικούς σου πουθενά.
Δες τα μάτια σου άνθρωπε.
Πώς πάνε κι έρχονται
μέσα τους ανείπωτα και τύψεις.
Μήπως εσύ τους έδιωξες;
Κι όσοι έφυγαν χωρίς
“διότι” γιατί άφησες να γίνουν κατάρες
για όλους τους επόμενους;
Ακουμπισμένος στη ράχη
του κρεβατιού σου
γυμνός και παγωμένα
απελπισμένος
δεν ξέρεις αν σε κρυώνει
πιο πολύ το σίδερο που σε αγγίζει
ή το κυνικά νεκρό μυαλό
σου.
Πάει καιρός που έπαψες
να ονομάζεις πόνο
εκείνο το ξεχασμένο
συναίσθημα που σε μούδιασε πια.
Δες τα μάτια σου άνθρωπε
κι αναλογίσου.
Έχεις δει ποτέ νεκρό
έτοιμο να εκραγεί;
Έχεις νιώσει ποτέ στη
σάρκα σου
πιο παγωμένη λάβα από
τη δική σου;
Αναλογίσου άνθρωπε.
Μέσα στα μάτια σου ο
πόνος έγινε οργή κι αλυχτάει
σαν πληγωμένο θεριό
έτοιμο να εκδικηθεί
εκείνο το ανθρώπινο
χέρι που λάβωσε κάποτε
όσα ελεύθερα μέσα του
είχαν απομείνει.
Φωτογραφία Ευτυχία Πασχαλίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου