Ο Διονύσης Καψάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε Κλασική και Αγγλική Φιλολογία στην Αμερική και Νεοελληνική Φιλολογία στο Λονδίνο, όπου επίσης δίδαξε για δύο χρόνια. Από το 1978 έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές, δοκίμια, μεταφράσεις, άρθρα, μελέτες και βιβλιοκρισίες σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1986 ως το 1997 εργάστηκε ως υπεύθυνος εκδόσεων στο Βιβλιοπωλείον της Εστίας και 1998 εργάζεται στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, όπου, από το Νοέμβριο του 1999, κατέχει τη θέση του διευθυντή.
Λογοτεχνικά τον εντάσσουμε στην γενιά του '80, μία γενιά που από τους κριτικούς κατηγορήθηκε πολύ. Ίσως, το γεγονός ότι οι ποιητές της γενιάς ποτέ δεν αποτέλεσαν μια γενιά, με ένα κοινό όραμα, να συνετέλεσε στην σφοδρή κριτική. Άλλωστε, δεν προσπάθησαν να αναπτύξουν και μία κοινή τάση ως συλλογική καλλιτεχνική έκφραση ή να ενεργήσουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μέσα από την τέχνη.
Χαρακτηρίστηκαν "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Η ποίηση περιχαρακώνεται στην ιδιωτική σφαίρα του δημιουργού και απομακρύνεται από το ευρύ κοινό. Στην ουσία ακολούθησαν την πορεία της γενιάς του '70. Έγιναν πιο “κλειστοί”, εγκλωβίστηκαν ακόμα περισσότερο στη μελέτη των "κλασσικών" ποιητών. Στην πραγματικότητα, όμως, εκφράζουν αυτή ακριβώς την ιδιωτικότητα που είχε κυριαρχήσει από τη μεταπολίτευση και μετά, ενάντια στις όποιες συλλογικές διεκδικήσεις και αναζητήσεις. Αυτή η ποίηση του δωματίου εξωτερικεύει καλλιτεχνικά αυτό τον μικροαστισμό και την ατομικότητα.
Ο Διονύσης Καψάλης ανήκει στους ελάχιστους υποστηρικτές του λυρισμού και της ομοιοκαταληξίας στην ποίηση. Τα ποιήματά του είναι σύντομα, άκρως λυρικά και με ομοιοκαταληξία. Εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς μία μελαγχολία πίσω από τις λέξεις, αλλά χωρίς να φτάνει στα άκρα. Αυτό συμβαίνει επειδή η γενιά του είναι επηρεασμένη και ταυτυχρόνως απογοητευμένη από την εποχής της. Ανήκει στους συνεχιστές της ρομαντικού τύπου λυρικής παράδοσης στην γραφή και δεν υπακούει στους νεωτερισμούς και την μοντέρνα γραφή της εποχής του. Δεν πειραματίζεται εύκολα μα προτιμά το πάντρεμα της παραδοσιακής φόρμας με του μοντέρνου θέματος.
Επηρεασμένος από Σαίξπηρ, Φλωμπέρ, υπερρεαλισμό και το σονέτο. Κέντρο στην ποίηση του η συνομιλία με τους λογοτεχνικούς προγόνους καταφέρνοντας να δώσει στον τόνο τους μια διαφορετική διάσταση και στο παλιακό ρυθμό τους, έναν ανανεωμένο τόνο. Μοτίβα που επαναλαμβάνονταν στο έργο του: το θαύμα της ζωής, η εξύμνηση του κενού και ο θάνατος μέσα στην σφαίρα του ιδιωτικού.
*Με αφορμή το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων που απονεμήθηκε στον Διονύση Καψάλη για τη συνολική προσφορά του στα Γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου