Αγαπημένη μου,
αθώα παιδική ψυχή της γειτονιάς,
μακάρι νά' σουνα εδώ
και να με δεις να μεγαλώνω
και να με δεις να φοράω φορέματα
και να με δεις να φοράω το κοκκινάδι
και να μου πλέξεις τα μαλλιά
μάκρυναν και δεν τά 'κοψα
μη σου χαλάσω το χατίρι.
Το σπίτι είναι γεμάτο τις γιορτές
η θέση δίπλα στη σόμπα άδεια
κι όλοι μιλάνε δυνατά
και μόνο εσύ δεν ακούγεσαι
κι όλοι είναι χαρούμενοι που είναι γιορτή
και μόνο εγώ δεν γιορτάζω.
"Που είσαι αγαπημένη μου;", φωνάζει η οδός
"Που είσαι γειτόνισσα", φωνάζει η γειτονιά
"Που είσαι τραγούδι", φωνάζει η ησυχία
"Που είσαι άνοιξη" φωνάζουν τα λουλούδια σου στον κήπο μαραμένα συναισθήματα ξεβάφουνε πάνω στα πέταλα
κι όλες οι φωνές μαζί σε ψάχνουν
την πόρτα μου χτυπάνε απ'όταν έφυγες,
θα με τρελάνουνε.
Ο ήλιος χτυπάει το τζάμι σου
κάθε μεσημέρι
ψάχνει την πλάτη σου να τη ζεστάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου