Γεννήθηκε σαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, ήταν η μικρότερη αδερφή του Μανόλη Αναγνωστάκη και αποτέλεσε ίσως μία από τις πιο δραστήριες γυναίκες θεατρικές συγγραφείς της μεταπολεμικής περιόδου. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στην Αυστρία. Παντρεύτηκε τον συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά και ήταν η μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, ενώ συνδέθηκε με αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους όπως η Μαλβίνα Κάραλη με την οποία ήταν πολύ καλές φίλες και με τον Κάρολο Κουν. Πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
Με αφορμή την επέτειο από τη γέννηση της το Pause δανείζεται μία συνέντευξη σε "δικές της αφηγήσεις" που είχε δώσει στη δημοσιογράφο και συγγραφέα Σόνια Ζαχαράτου στο BHMagazino.
Γιατί δεν έδινε πολλές συνεντεύξεις;
«Δεν έδινα, γιατί ρωτούσαν πολλά, έπρεπε να πω πολλά, να απαντήσω σε ορισμένα πράγματα που δεν ήθελα. Ενώ τώρα, όταν δεν θέλω να πω κάτι, το ρίχνω αλλού, απαντάω άλλα σε αυτά που με ρωτάνε και είμαι εντάξει. Βρίσκω δικαιολογίες».
Γιατί δεν έβγαινε από το σπίτι;
«Δεν θέλω. Καμιά βόλτα μόνο με αυτοκίνητο. Αλλοτε έβγαινα πολύ. Κάθε μέρα. Δεν έχω όρεξη για τίποτα».
Παρακολουθούσε τις πρόβες;
«Στον Κουν πάντα. Και πολλές φορές όλη τη διαδικασία παραγωγής, από την αρχή έως το τέλος. Ηταν μεγάλο το ενδιαφέρον. Αν κάτι έβλεπα που ήθελα να το πω, το έλεγα στον Κουν, χωρίς να είναι μπροστά οι ηθοποιοί. Τους σκεπτόμουν πολύ έτσι όπως πάλευαν. Και ο Κουν φώναζε».
Ποιο ήταν το καλύτερο παιδί του Θεάτρου Τέχνης;
«Για μένα, ο Μίμης Κουγιουμτζής, επειδή ήταν φίλος μου. Από εκεί και πέρα, για τους άλλους δεν ξέρω τι ήταν ο Μίμης. Μπορεί να διαφωνούν».
Τι θυμόταν από το θέατρο;
«Οσες φορές τραγουδούσα τον “Ουρανό κατακόκκινο” (την Τρίτη Διεθνή, με την οποία έκλεινε το έργο). Με συγκινούσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι, και το τραγουδούσα σπίτι. Μόνη μου, σαν να ήμουν μπροστά σε κόσμο· και μετά συγκινιόμουν. Δεν τολμούσα, όμως, να το τραγουδήσω στο θέατρο. Μου έλεγαν να το πω, αλλά ντρεπόμουν. Έχω ζήσει ωραίες στιγμές με το θέατρο, αλλά όχι μέσα στο υπόγειο του Κουν. Τις έζησα έξω, με ηθοποιούς που έκανα παρέα και καταλάβαιναν πολύ αυτό το τραγούδι που σας λέω. Ο Κουν έλεγε «Τι τα βάζεις τώρα τα τραγούδια;» – δεν τα ήθελε καθόλου, κυρίως τα επαναστατικά. Μετά, σιγά σιγά, δέχτηκε να τα βάζω. Τον έπεισα».
Τι έβλεπε τόσο στην τηλεόραση;
«Ειδήσεις. Πολύ. Συνέχεια. Όλα τα παρακολουθώ. Θέλω να είμαι εντός των πυλών». Ηταν ανήσυχη με όσα συμβαίνουν στη χώρα; «Ας γίνει ό,τι γίνει. Έτσι ή αλλιώς θα πεθάνουμε…».
«Δεν έδινα, γιατί ρωτούσαν πολλά, έπρεπε να πω πολλά, να απαντήσω σε ορισμένα πράγματα που δεν ήθελα. Ενώ τώρα, όταν δεν θέλω να πω κάτι, το ρίχνω αλλού, απαντάω άλλα σε αυτά που με ρωτάνε και είμαι εντάξει. Βρίσκω δικαιολογίες».
Γιατί δεν έβγαινε από το σπίτι;
«Δεν θέλω. Καμιά βόλτα μόνο με αυτοκίνητο. Αλλοτε έβγαινα πολύ. Κάθε μέρα. Δεν έχω όρεξη για τίποτα».
Παρακολουθούσε τις πρόβες;
«Στον Κουν πάντα. Και πολλές φορές όλη τη διαδικασία παραγωγής, από την αρχή έως το τέλος. Ηταν μεγάλο το ενδιαφέρον. Αν κάτι έβλεπα που ήθελα να το πω, το έλεγα στον Κουν, χωρίς να είναι μπροστά οι ηθοποιοί. Τους σκεπτόμουν πολύ έτσι όπως πάλευαν. Και ο Κουν φώναζε».
Ποιο ήταν το καλύτερο παιδί του Θεάτρου Τέχνης;
«Για μένα, ο Μίμης Κουγιουμτζής, επειδή ήταν φίλος μου. Από εκεί και πέρα, για τους άλλους δεν ξέρω τι ήταν ο Μίμης. Μπορεί να διαφωνούν».
Τι θυμόταν από το θέατρο;
«Οσες φορές τραγουδούσα τον “Ουρανό κατακόκκινο” (την Τρίτη Διεθνή, με την οποία έκλεινε το έργο). Με συγκινούσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι, και το τραγουδούσα σπίτι. Μόνη μου, σαν να ήμουν μπροστά σε κόσμο· και μετά συγκινιόμουν. Δεν τολμούσα, όμως, να το τραγουδήσω στο θέατρο. Μου έλεγαν να το πω, αλλά ντρεπόμουν. Έχω ζήσει ωραίες στιγμές με το θέατρο, αλλά όχι μέσα στο υπόγειο του Κουν. Τις έζησα έξω, με ηθοποιούς που έκανα παρέα και καταλάβαιναν πολύ αυτό το τραγούδι που σας λέω. Ο Κουν έλεγε «Τι τα βάζεις τώρα τα τραγούδια;» – δεν τα ήθελε καθόλου, κυρίως τα επαναστατικά. Μετά, σιγά σιγά, δέχτηκε να τα βάζω. Τον έπεισα».
Τι έβλεπε τόσο στην τηλεόραση;
«Ειδήσεις. Πολύ. Συνέχεια. Όλα τα παρακολουθώ. Θέλω να είμαι εντός των πυλών». Ηταν ανήσυχη με όσα συμβαίνουν στη χώρα; «Ας γίνει ό,τι γίνει. Έτσι ή αλλιώς θα πεθάνουμε…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου