Κάθε σήμερα
μάτια μου
ξυπνάω και θέλω
τόσο να σου πω ότι σ' αγαπάω
που δε βρίσκω
τρόπο
αρκετό για να
μου φτάσει.
Είναι αυτές, οι
τόσο δικές μας στιγμές,
που με κάνουν
να λαχταρώ μια αγκαλιά σου όσο τίποτε.
Μια αγκαλιά
από 'κείνες που
δε σε αφήνουν ποτέ πια να φύγεις μετά.
Κι ύστερα
σκέφτομαι ότι οι αγκαλιές δεν είναι
φυλακή.
Μπορείς ν'
αποχωρήσεις όποτε θέλεις από εκεί.
Μα δε θέλεις.
Κι είναι μία
εκείνη που το πετυχαίνει συνήθως αυτό.
Πριν σηκωθούμε
απ' το κρεβάτι
σου ζητάω σαν
μωρό να 'ρθεις να παίξουμε.
Και γίνομαι
βρέφος και γίνεσαι
ό,τι θα μπορούσε
να γίνει ένας άνθρωπος για έναν άλλον
που να σημαίνει
έρωτα νοθευμένο με αγάπη.
(Πόσο επώδυνα
μεγαλειώδης νοθεία!)
Κι είναι και
κάποιες μέρες
όταν με τρομάζεις
και θέλω να φύγω μακριά
μα δεν έχω θελήσει
τίποτε λιγότερο στη ζωή μου
απ' το να φύγω.
Μέσα μου
παραπονιέμαι εμμονικά
"ζήτα μου να
μείνω εδώ!"
και βασανίζομαι.
Κι όταν δε μιλάς
θέλω να σε πληγώσω
κι ύστερα δεν
αντέχω ούτε τον εαυτό μου
ούτε τις ίδιες
του τις σκέψεις.
Ώσπου ξαναβρίσκεις
τρόπο για να είμαστε και πάλι
εμείς.
Κι εγώ θέλω να
σου πω, μάτια μου,
μη σταματήσεις
ποτέ να βρίσκεις τρόπο,
μη μ' αφήσεις να
φύγω ποτέ.
Κάθε απόψε δίπλα
σου θέλω να κοιμάμαι
και να σου λέω
πως σ' αγαπάω
με τρόπο που να
παλεύει να γίνει αρκετός
μήπως κάποτε σε
φτάσει.
Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου