Η ζωή μου μια σβούρα | Μέρος Α' | Κωνσταντίνα Ζάβαρη

Είναι μια από τις κλασικές αυτές μέρες που ο Άγγελος επισκέπτεται το πατρικό του για να περάσει λίγο χρόνο με τον πατέρα του. Έμεινε μόνος από τότε που η σύζυγος του και μητέρα του Άγγελου έφυγε από την ζωή. Από τότε έμειναν οι δυο τους μέχρι που ο Άγγελος έκανε την δική του οικογένεια.

Το πατρικό του είναι αρκετά μεγάλο και φωτεινό. Με καταπράσινο κήπο, πολλά δέντρα και τριανταφυλλιές.. απ’ ότι θυμάται ο Άγγελος, άρεσαν πολύ στην μητέρα του τα λουλούδια. Τα φρόντιζε πολύ και συχνά τους μιλούσε. Αυτό που τον τρόμαζε όμως, από μικρό παιδί, ήταν τα τεράστια παράθυρα και τα μαρμάρινα μπαλκόνια του σπιτιού. Όταν έβρεχε ο άνεμος έσπρωχνε τα κλαδιά του δέντρου γρατζουνώντας το παράθυρο του δωματίου του, δημιουργώντας του φοβίες.

Στο εσωτερικό του σπιτιού τα χρώματα παραμένουν φωτεινά. Τα έπιπλα παλιά αλλά προσεγμένα και οι τοίχοι με σπουδαία έργα τέχνης στολισμένοι. Δίπλα από το καθιστικό υπάρχει μια μαρμάρινη σκάλα που ενώνει το ισόγειο με τον δεύτερο όροφο όπου βρίσκονται τα υπνοδωμάτια. Στο ενδιάμεσο υπάρχει ένας διάδρομος και στο βάθος το παιδικό του δωμάτιο αρκετά μακριά από την κρεβατοκάμαρα των γονιών του.

Η μητέρα του ήταν ήσυχος άνθρωπος, γεμάτη αγάπη για όλους. Φρόντιζε το σπίτι και την οικογένειά της. Δεν εργαζόταν γιατί ο Νίκος, ο πατέρας του Άγγελου, της το είχε απαγορεύσει. Στον ελεύθερο χρόνο, της άρεσε να γράφει. Αρκετά από τα παραμύθια που έλεγε στον Άγγελο για να τον αποκοιμίσει ήταν δικά της δημιουργήματα.

Σε αντίθεση, ο Νίκος έλειπε συχνά από το σπίτι. Μιλούσε μόνο όταν το θεωρούσε απαραίτητο ή για να δώσει κάποια διαταγή στην Κατερίνα, την σύζυγο του. Συνήθως, όταν επέστρεφε στο σπίτι, προκαλούσε αναστάτωση με την απότομη και βίαιη συμπεριφορά του. Αυτό όμως άλλαξε από το βράδυ που η Κατερίνα γλίστρησε στην μαρμάρινη σκάλα.

Ήταν ξημερώματα Σαββάτου όταν ο Άγγελος άκουσε φωνές στον διάδρομο και ύστερα έναν συνεχόμενο θόρυβο που σταμάτησε λίγα δευτερόλεπτα μετά. Ταραγμένος σηκώθηκε από το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των γoνιών του. Το κρεβάτι ήταν ξέστρωτο και η κάμαρα άδεια. Ψιθυρίζοντας το όνομα  της μητέρας του και με την καρδιά του να χτυπά σε γρήγορους ρυθμούς κατέβηκε την σκάλα. Μια κραυγή βγήκε όταν αντίκρισε το σκληρό αυτό θέαμα. Το σώμα της Κατερίνας στο πάτωμα, με το πίσω μέρος του κεφαλιού στο τελευταίο σκαλοπάτι και μια λίμνη αίματος γύρω της.

Ο Νίκος εκείνο το βράδυ έλειπε από το σπίτι. Γύρισε μια ώρα αφού το τραγικό αυτό συμβάν είχε πραγματοποιηθεί. Βρήκε την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και έναν από τους γείτονες να τον περιμένει. Άκουσαν τις φωνές του μικρού Άγγελου και ανησύχησαν, είπε, και ήρθε να δει τι έγινε. Του εξήγησε το συμβάν και του είπε ότι η γυναίκα του βρίσκεται στο νοσοκομείο.

Ποτέ δεν έμαθαν τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ. Μέχρι και σήμερα παραμένει μυστήριο. Από τότε η ζωή των δύο αντρών άλλαξε. Ο Άγγελος έπρεπε να συνηθίσει την απουσία της αγαπημένης του μητέρας  και ο Νίκος της σύζυγος του.

Πλέον, κάθε  Κυριακή, ο Άγγελος μαζί με την σύζυγο του και την τρίχρονη κόρη τους, πηγαίνουν στο πατρικό του για να δουν τον Νίκο. Περνούν ολόκληρη την ημέρα εκεί και το βράδυ επιστρέφουν στο σπίτι τους.

Ο Άγγελος συνηθίζει να περνά λίγο χρόνο μόνος του στο γραφείο της μητέρας του. Εκεί έγραφε τα παραμύθια που του διηγούταν όταν ήταν μικρός. Κάθε φορά φεύγοντας παίρνει ένα από τα τετράδια της Κατερίνας και διαβάζει στην κόρη του πριν κοιμηθεί, όπως συνήθιζε να κάνει η μητέρα του σε εκείνον.

Ψάχνοντας σε ένα ντουλάπι για ένα παραμύθι που του άρεσε πολύ όταν ήταν μικρός, είδε στο κάτω μέρος του ντουλαπιού κάτι να προεξέχει. Τραβώντας ένα ξύλο εμφανίστηκε μια κρυψώνα. Μέσα υπήρχε ένα παλιό μπλε τετράδιο με τίτλο ‘Η ζωή μου μια…’. Ο τίτλος ήταν ημιτελής. Η περιέργεια τον κυρίεψε. Σκέφτηκε να ρωτήσει τον πατέρα του για το περιεχόμενο του τετραδίου με τον ημιτελής τίτλο και τον λόγο που ήταν κρυμμένο αλλά κάτι μέσα του, του έλεγε ότι δεν πρέπει να το κάνει…

Έκατσε στην πολυθρόνα απέναντι από το ανοιχτό ντουλάπι και άνοιξε το ‘ περίεργο  τετράδιο. Οι σελίδες είχαν κιτρινίσει και ήταν θαμπές από την σκόνη. Φύσηξε  να το καθαρίσει  αλλά πνίγηκε από το σύννεφο που δημιουργήθηκε. Αφού πήρε μια βαθιά και καθαρή ανάσα έκατσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και άρχισε να διαβάζει…    

Συνεχίζεται...