Το πρωί, πίνοντας τον καφέ του και συνοδεύοντας τον με την πικρή γεύση του τσιγάρου άνοιξε το μπλε τετράδιο. Παρατήρησε ότι στις τελευταίες σελίδες ο γραφικός χαρακτήρας άλλαζε. Του έκανε εντύπωση και άρχισε αμέσως να διαβάζει…
Σάββατο 6/7/1988
Δεν ήθελα να το κάνω... είχα πιει πολύ εκείνο το βράδυ. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι δικαιολογία και ότι δεν έπρεπε να σε είχα ακουμπήσει ποτέ! Το έκανα συχνά όμως…έχανα τον έλεγχο...
Με περίμενες ξύπνια όλο το βράδυ, όπως κάθε φορά. Πριν προλάβω να ανέβω την σκάλα, με ρώτησες που ήμουν. Δεν σου απάντησα και τότε άρχισες να μου λες ότι αυτήν την φορά θα πάρεις το παιδί και δεν θα σας ξανά δω. θόλωσαν όλα γύρω μου, άκουγα την φράση αυτή να γυρνάει στο μυαλό μου και να με τρελαίνει. Σε έσπρωξα, έχασες την ισορροπία σου. Έβλεπα το σώμα σου να κυλάει στις σκάλες. Όταν σε είδα στο τέλος της σκάλας με αίμα στο κεφάλι, έτρεξα να σε βοηθήσω, αλλά δεν πρόλαβα… Ο Άγγελος είχε ακούσει τον θόρυβο και ψιθύριζε το όνομά σου. Τρόμαξα! Πριν προλάβω να σκεφτώ είχα ήδη φύγει από το σπίτι. Κρύφτηκα πίσω από τις τριανταφυλλιές του κήπου μας μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο και σε πήρε. Έμεινα εκεί για μια ώρα… αφού ο Άγγελος είχε πάει στο σπίτι του γείτονα για να τον ηρεμήσουν, γύρισα σπίτι. Προσποιήθηκα ότι δεν ήξερα τι είχε γίνει. Όταν ο γείτονας μου είπε για το συμβάν, έκανα πως ταράχτηκα και ήρθα στο νοσοκομείο να σε βρω. Δεν είχα φανταστεί όμως το τραγικό αποτέλεσμα της πράξης μου.
Θα αλλάξω, στο υπόσχομαι… για το παιδί μας… μόνο έτσι θα με συγχωρέσεις…
Ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε και ύστερα μια κραυγή γεμάτη μίσος και παράπονο . Ο Άγγελος, είχε πετάξει στο πάτωμα το τραπέζι της κουζίνας και έξαλλος πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έφυγε. Χωρίς να πει που πάει, η σύζυγο του βρήκε το τετράδιο στο πάτωμα και αμέσως κατάλαβε τι συνέβη και έτρεξε πίσω του. Δεν πρόλαβε να τον σταματήσει. Είχε ήδη φύγει…
Θα αλλάξω, στο υπόσχομαι… για το παιδί μας… μόνο έτσι θα με συγχωρέσεις…
Ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε και ύστερα μια κραυγή γεμάτη μίσος και παράπονο . Ο Άγγελος, είχε πετάξει στο πάτωμα το τραπέζι της κουζίνας και έξαλλος πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έφυγε. Χωρίς να πει που πάει, η σύζυγο του βρήκε το τετράδιο στο πάτωμα και αμέσως κατάλαβε τι συνέβη και έτρεξε πίσω του. Δεν πρόλαβε να τον σταματήσει. Είχε ήδη φύγει…
Έξω από το πατρικό του ο Άγγελος, ασυγκράτητος άρχισε να κόβει τις τριανταφυλλιές με τα χέρια του και να φωνάζει. Είχε χάσει τον έλεγχο. Ο Νίκος βγήκε να δει τι γίνεται. Μόλις τον είδε να πλησιάζει προς το μέρος του, έτρεξε και τον χτύπησε με όλη την δύναμη του μέχρι που έπεσε στο πάτωμα. Τότε είδε την γυναίκα του να κατεβαίνει από ένα ταξί. Γονάτισε, κοίταξε τον ουρανό και ξέσπασε σε κλάματα.
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του. Δεν ξανά πήγε στο πατρικό του από τότε. Δεν τον συγχώρησε ποτέ. Συνέχισε την ζωή του με την φωνή της μητέρας του να του λέει την ίδια φράση: «Οι άνθρωποι συχνά κάνουν λάθη. Να μάθεις να συγχωρείς γιατί άνθρωπος είσαι και εσύ» αλλά χωρίς να το τηρήσει.
Αρκετά χρόνια μετά και αφού δεν είχε επικοινωνήσει με τον πατέρα του, έμαθε πως ήταν βαριά άρρωστος. Κάτι μέσα του, του έλεγε πως είναι καιρός να τον συγχωρήσει αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Αποφάσισε να πάει να τον βρει στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Ήθελε να τον δει για τελευταία φορά.
Όταν έφτασε έξω από τον θάλαμό του δίσταζε να μπει μέσα αλλά τελικά το έκανε.. όταν τον είδε καλωδιωμένο και τόσο γερασμένο κατάλαβε το λάθος του που τον άφησε μόνο και το νόημα που έκρυβε η φράση της μητέρας του, δηλαδή ότι όλοι κάνουμε λάθη αλλά αν οι πράξεις μας δείχνουν μετάνοια πρέπει να συγχωρούμε...
Τον πλησίασε, έκατσε δίπλα του, άπλωσε το χέρι του και τον ακούμπησε. Τότε, ο πατέρας του, άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Πριν προλάβει να μιλήσει ο Άγγελος και να του πει ότι τον συγχωρεί η καρδιά του σταμάτησε. Ήταν πολύ αργά!
Ο Άγγελος γύρισε σπίτι, άνοιξε το μπλε τετράδιο και άρχισε να γράφει…
Τρίτη 8/3 2008
Ίσως έπρεπε να σε είχα συγχωρήσει νωρίτερα αλλά δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι έσφαλες, το μετάνιωσες και διόρθωσες το λάθος σου με το να με μεγαλώσεις σωστά.. σε εσένα χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα…
Έκλεισε το τετράδιο, έβγαλε την ετικέτα που έλεγε τον τίτλο και συμπλήρωσε την λέξη ‘σβούρα’, γιατί η ζωή είναι ένα παιχνίδι που το καθορίζουμε εμείς και ας γυρνάει από όποια μεριά θέλει.
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του. Δεν ξανά πήγε στο πατρικό του από τότε. Δεν τον συγχώρησε ποτέ. Συνέχισε την ζωή του με την φωνή της μητέρας του να του λέει την ίδια φράση: «Οι άνθρωποι συχνά κάνουν λάθη. Να μάθεις να συγχωρείς γιατί άνθρωπος είσαι και εσύ» αλλά χωρίς να το τηρήσει.
Αρκετά χρόνια μετά και αφού δεν είχε επικοινωνήσει με τον πατέρα του, έμαθε πως ήταν βαριά άρρωστος. Κάτι μέσα του, του έλεγε πως είναι καιρός να τον συγχωρήσει αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Αποφάσισε να πάει να τον βρει στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Ήθελε να τον δει για τελευταία φορά.
Όταν έφτασε έξω από τον θάλαμό του δίσταζε να μπει μέσα αλλά τελικά το έκανε.. όταν τον είδε καλωδιωμένο και τόσο γερασμένο κατάλαβε το λάθος του που τον άφησε μόνο και το νόημα που έκρυβε η φράση της μητέρας του, δηλαδή ότι όλοι κάνουμε λάθη αλλά αν οι πράξεις μας δείχνουν μετάνοια πρέπει να συγχωρούμε...
Τον πλησίασε, έκατσε δίπλα του, άπλωσε το χέρι του και τον ακούμπησε. Τότε, ο πατέρας του, άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Πριν προλάβει να μιλήσει ο Άγγελος και να του πει ότι τον συγχωρεί η καρδιά του σταμάτησε. Ήταν πολύ αργά!
Ο Άγγελος γύρισε σπίτι, άνοιξε το μπλε τετράδιο και άρχισε να γράφει…
Τρίτη 8/3 2008
Ίσως έπρεπε να σε είχα συγχωρήσει νωρίτερα αλλά δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι έσφαλες, το μετάνιωσες και διόρθωσες το λάθος σου με το να με μεγαλώσεις σωστά.. σε εσένα χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα…
Έκλεισε το τετράδιο, έβγαλε την ετικέτα που έλεγε τον τίτλο και συμπλήρωσε την λέξη ‘σβούρα’, γιατί η ζωή είναι ένα παιχνίδι που το καθορίζουμε εμείς και ας γυρνάει από όποια μεριά θέλει.
Τέλος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου