Τις σιωπές μου, εκείνες να φοβάσαι | Έλλη Πράντζου

Μη με φοβάσαι όταν ξεσπάω, μάτια μου.
Τις σιωπές μου, εκείνες να φοβάσαι.
Όσο ακόμη σε κοιτάζω μέσα στα μάτια
σαν πεισματάρικο παιδί γεμάτο αυθάδεια και θράσος
κι οργίζομαι και παλεύω με θεούς και δαίμονες
για πάρτη σου,
θα πει πως σ' αγαπάω κι αυτό ακόμη είναι αρκετό
για να 'μαι εδώ, μαζί σου.
Όσο ακόμη μπορώ να σε πληγώνω
θα πει ότι πληγώνομαι ακόμη κι εγώ.
Αν με δεις ποτέ να χάνομαι,
αν με δεις να μη θυμώνω,
αν καταλάβεις πως ήρεμη στέκομαι
απέναντι σε όσα κάποτε με έφερναν στα άκρα
τότε δε θα μπορώ να σου λέω πια
να μη φοβάσαι, μάτια μου.
Γιατί τότε, ναι,
τότε από σένα θα έχω πια φύγει.
Όποιος δε με κρατάει εδώ
αργά ή γρήγορα με χάνει.
Κι αν ποτε φύγω, μάτια μου
αν ποτέ πάψω να γίνομαι κουραστικά ακραία
για τα μάτια σου
θα με έχεις χάσει οριστικά.
Κι ας σ' αγαπάω.

Πρόσεχε τι εύχεσαι λένε.
Κι αν απόψε κάνω μια ευχή
θα προσέξω να μην ενθαρρύνει αυτή
τις τάσεις φυγής μου
μα το μαζί που με τόσο πάθος χτίσαμε
παλεύοντας με τα άκρα μας
για πάρτη μας και μόνο.
Αλήθεια...
εσύ τι θα ευχόσουν;