Aν έμενες μπορεί και να μ'αγαπούσες | Πράξια Αρέστη

Δύο γράμματα, μια τόσο μικρή λέξη που έχει μία τόσο απίστευτη δύναμη πάνω μας.

"Αν".

Λένε δεν πρέπει να ζεις με τα "αν". Να μην κρατάς τον εαυτό σου πίσω σε όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν ποτέ.

Μα από όλα τα "αν" που κάποτε με χαλιναγωγούσαν και δε μ' άφηναν να προχωρήσω, ένα μου έχει μείνει και δε λέει να φύγει.

Αν έμενες μπορεί και να μ' αγαπούσες.

Αν μας έδινες την ευκαιρία τότε να σε ζήσω και να με ζήσεις, αν με πίστευες, αν έβλεπες στην αγάπη μου την αλήθεια, αν δεν έτρεχες να φύγεις με το πρώτο λάθος που έκανα και στην πρώτη δυσκολία.

Οι ζωές μας σήμερα είναι διαλυμένες και κανένα ψέμα μας δεν μπορεί να κρύψει αυτή την αλήθεια. Είναι διαλυμένες γιατί δεν βρήκαν ποτέ κοινή πορεία. Δεν μπήκαν ποτέ στο σωστό μονοπάτι, αυτό που μας ήθελε να διανύουμε τις μέρες μαζί, χέρι - χέρι.

Δεν ρίχνω ευθύνες μόνο σε σένα. Πολλές φορές οι άνθρωποι γελιούνται. Πολλές φορές, ο δρόμος που φαίνεται ότι θα είναι ο πιο εύκολος και ο πιο σίγουρος είναι τελικά κι αυτός που μας κάνει και πιο δυστυχισμένους. Πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον τρόπο που μας αγαπάνε, γιατί ήμασταν συνηθισμένοι αλλιώς. Πολλές φορές τα έντονα και αχαλίνωτα αισθήματα μας τρομάζουν.

Είναι ίσως πια αργά το δικό μας "αν" να γίνει "να" κι ας φαίνεται τόσο εύκολο στο χαρτί. Δεν μπορείς πια να μείνεις, δεν μπορείς καν να έρθεις, πόσο μάλλον να μ' αγαπήσεις. Δεν πειράζει. Σ' αγαπάω και για τους δυο μας. Μέσα στα θρύψαλα της ζωής μας, δεν ξέρω που βρίσκω ακόμη τη δύναμη να σ' αγαπώ. Μέσα σε όλα στα "φύγε" που ξεστόμισες δεν ξέρω πως βρίσκω το δρόμο και ξαναγυρνώ. Κάποτε μοιάζει να μην έχω επιλογή. Πώς να τρέξω μακριά από όλα όσα βρίσκονται μέσα μου;

Δεν ξέρω τελικά ποιος από τους δύο μας είναι ο πιο δυνατός. Εσύ που μπορείς να ζεις μακριά μου ή εγώ που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;