“Στη σκέψη του να πιω, μέθυσα απόψε“ | Tσαμπίκα Βασιλειάδη

Το στόμα μου στέγνωσε κι
αντί για σάλιο έχω βλαστήμια,
κρέμεται στις άκρες των χειλιών μου
κι απειλεί αυτοκτονία.
Οι όρκοι που έδωσα βράδια αδιαφορίας,
σάπισαν μέσα μου
κι η μήτρα μου δεν άντεξε την συμφορά,
πώς να το περιγράψω
ευγενικά.
Έζησα όλη την ζωή και στέρεψε.
Σέρνομαι-σαύρα στην έρημο διψώ
να πιω σε μια γουλιά το σύμπαν.
Τον κόσμο που ωρίμασα
τον κράτησα για κάποια άλλη ζωή,
σε κάποιον το χρωστώ.
Επαναστατεί ο εγκέφαλος μου,
αλλά η ύπαρξη-η ίδια- έχει διαφορετική άποψη
για το φλέγον ετούτο ζήτημα.
Στα άκρα των δαχτύλων μου
είναι δεμένη η μαριονέτα που διάλεξα να υπηρετώ,
τις στιγμές που μαρτύρησα
τις είχα μελετημένες.
Και μετά απ’ όλα αυτά,
πες μου φίλε μου,
αν αξίζει να τρελαθώ
ή να πάω στον διάολο.