Meet-Sos: Η μουσική δεν έχει εκφυλιστεί, απλά προσαρμόστηκε στην εποχή της εύκολης άντλησης της πληροφορίας.

Συνέντευξη στους Κάλλια Βαβουλιώτη και Φώτη Παστράκη

Απρόβλεπτος και καινοτόμος με στίχους λαϊκούς, που άλλοτε προκαλούν χαμόγελο λόγω του χιούμορ, που διαπερνά τα κομμάτια του και άλλοτε, σε παγώνουν λόγω της ατάκας που κρύβει σ’αυτά, ο Meet-Sos , το παιδί από την γραφική γειτονιά των Δυτικών Προαστίων, το αγαπημένο μας Αιγάλεω, που ξεκίνησε με το hip hop, αλλά συνέχισε παντρεύοντας το ρεμπέτικο και το εντεχνολαϊκό ξεδιπλώνεται στο Pause , ενόψει της επερχόμενης κυκλοφορίας του καινούριου του δίσκου με τίτλο «Το παιδί από το Αιγάλεω».

     Aρχικά, Δημήτρη να σε καλωσορίσουμε στο Pause , θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για τον εαυτό σου για να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας;

     Καλώς σας βρήκα, χαίρομαι ιδιαίτερα για την πρόσκληση και σας ευχαριστώ για αυτή. Ως τεχνοκράτης, γενικά, δεν είμαι καλός στο να παρουσιάζω τον εαυτό μου και θεωρώ καλύτερο, οι αναγνώστες να με ανακαλύψουν μέσω των ερωτήσεων που θ’ακολουθήσουν. 

Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσει η σχέση σου με τη μουσική;

Η αλήθεια είναι πως με ταξιδεύεις αρκετά πίσω στο χρόνο . Δεν κατάγομαι από κάποια μουσική οικογένεια, ωστόσο θυμάμαι ότι όλα ξεκίνησαν περίπου στο γυμνάσιο, από τότε που έπεσε στα χέρια μου ένας δίσκος των Terror X Crew , « Η Πόλις Εάλω». Όταν το ακούσαμε με τον φίλο μου τον Βασίλη, ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ και μας επηρέασε αρκετά, ώστε να γράψουμε την πρώτη μας κασέτα η οποία λεγόταν «Η Πόλις Αιγάλεω». Eπίσης, πριν από αυτό, μπορώ να πω ότι επηρεάστηκα αρκετά και από μία κασέτα του Τουρνά, που ήταν ο πιο πειραματικός για την εποχή του βέβαια ήχος με τον οποίο ήρθα σ’επαφή.

Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Τι μουσική ακούγατε στο σπίτι;

Καλά ήταν τα παιδικά μου χρόνια, δεν έχω παράπονο ούτε κάποιο παιδικό τραύμα (γέλια). Οι γονείς μου, δεν ήταν ιδιαίτερα μουσικόφιλοι, σκέψου ένα πικάπ είχαμε με είκοσι δίσκους απλά και ακούγαμε. Δεν είχαμε αυτό που ακούς από άλλους μουσικούς για παράδειγμα, το να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στο Μοναστηράκι να αγοράζουμε δίσκους. Παρ’όλ’αυτά, ο πατέρας μου ακούει κρητικά και αθλητικά μόνο και η μητέρα μου ό,τι παίζει το ραδιόφωνο. Μόνος μου είχα το μικρόβιο να ψαχτώ περαιτέρω και να ανακαλύψω πράγματα.

Επιρροές από Τουρνά και TXC λοιπόν , πόσο σε δυσκόλεψε η πορεία από το ποπ-έντεχνο στο hip hop;

Τότε δεν είχα ούτε μέτρο σύγκρισης ούτε την απαραίτητη γνώση. Απλά σε μία συστηματική ενασχόληση και συνεχές ψάξιμο με την μουσική οδηγήθηκα στο hip hop.

Πριν μας ανέφερες πάντως, ότι το "Η Πόλις Εάλω" έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο , album που έχει και το ανατολίτικο στοιχείο γενικά .

Τώρα όσον αφορά το «η Πόλις Εάλω» , βρήκα πολύ ενδιαφέρον ότι ο Dj Alx έχει χρησιμοποιήσει λούπα από ανατολίτικό τραγούδι μεν , και επίσης στο κομμάτι «ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει» είχε λούπα από το «άρχισαν τα όργανα». Σε σχέση με τη μουσική μου πάντως , δε θεωρώ ότι επηρεάστηκα πολύ από το ανατολίτικο στοιχείο, περισσότερο θα έλεγα ότι επηρεάστηκα από την λαϊκή μουσική .

Μεγάλωσες στο Αιγάλεω . Πως σε καθόρισε αυτό τόσο σαν άνθρωπο όσο και μουσικά;

Γενικά εγώ το Αιγάλεω που μεγάλωσα είναι εντελώς διαφορετικό από το σημερινό με τους φοιτητές και τα ρακάδικα, που το ξέρει και το επισκέπτεται όλος ο κόσμος. Εγώ πρόλαβα το Αιγάλεω με κινηματογράφο Άνταμς, Πυξ Λαξ - Ξύλινα Σπαθιά - Παπάζογλου να παίζουν στο μπαρουτάδικο, δύο χιλιάδες άτομα στο Πολυκλαδικό και μήνες κατάληψης, Goodys στα ανοίγματα του, πόλη φάντασμα που δεν πλησίαζε άνθρωπος χωρίς καφέ και ουζερί, τις Χάντρες το ελληνάδικο, μπαράζ με Θήβα και Καλαμάτα, μπιλιαρδάδικα "Σακκάς" και "Ηραίον" και άλλα πολλά.

Νομίζω ότι έχει ένα χαρακτήρα η περιοχή. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου είναι λαϊκοί τύποι. Δεν προσπαθώ να το τραβήξω από τα μαλλιά αυτό το στοιχείο και άμα κάποια στιγμή βγει στη μουσική μου, θα είναι αυθόρμητο εντελώς, όπως και στον χαρακτήρα μου. Είναι ,εν κατακλείδι μια αρκετά λαϊκή γειτονιά και μια πόλη με χαρακτήρα.

Διηγήσου μας μία εμπειρία με φίλους από τα εφηβικά σου χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι κάτι πολύ συγκεκριμένο , ωστόσο η εφηβική μας καθημερινότητα ήταν αρκετά χαρακτηριστική της δεκαετίας του ’90. Θυμάμαι, δεν τρώγαμε μια εβδομάδα τυρόπιτα στο σχολείο για να μαζέψουμε χρήματα και να κάνουμε κοπάνα, να πάρουμε το λεωφορείο, να πάμε στην Αθήνα για να αγοράσουμε πχ . τον τελευταίο δίσκο του Εazy-E ,  από τα Metropolis πράγμα που αποτελούσε και την εκδρομή της ημέρας. Τότε γινόταν χαμός με αυτό τον ναό της μουσικής, τώρα έχουν κλείσει. Eπίσης, η απογευματινή αλητεία , ήταν κλασσική περίπτωση όπως σε όλες τις συνοικίες της Ελλάδας πάρκο, μπασκετάρα – ειδικά η γειτονιά του Αγ. Ελευθερίου που έχει ακόμα πάρα πολύ καλή ομάδα, γκράφιτι για μία περίοδο – τα οποία ήταν κατακρεουργήματα των τοίχων, μην φανταστείς, αλλά εμείς το απολαμβάναμε.

Μας μίλησες για μία εποχή όπου ακολουθούσαν οι νέοι μία τελετουργία για να ψάξουν μουσική – πχ Μετρόπολις κλπ. Θεωρείς πως σήμερα όλη η διαδικασία του να αναζητά κανείς μουσική έχει εκφυλιστεί;

Εγώ πιστεύω ότι έχει απλώς προσαρμοστεί στην νέα εποχή της εύκολης άντλησης της πληροφορίας. Δεν θέλω να πω ότι έχει εκφυλιστεί, γιατί αν αναρωτηθείς, δεν υπήρχαν εκφυλισμένα πράγματα στην δεκαετία του ’90 ή του ’00 ; Τότε μάλιστα έβγαζαν λεφτά κι αυτοί που τα κάνανε, τώρα το πολύ να βολευτούν με καμιά προβολή στο YouTube. Αν θέλει κάποιος να ακούσει καλή μουσική θα την ανακαλύψει και θα την ψάξει όπως και να ‘χει. Το μόνο που είναι πιο δύσκολο σήμερα , είναι το να διακρίνεις το καλό από το μέτριο μες τον όχλο, καθότι η παραγωγή της μουσικοβιομηχανίας έχει αυξηθεί κατά κόρον. Και σίγουρα δεν είναι τόσο ρομαντικά τα πράγματα όπως παλια, τουλάχιστον για εμάς, για άλλους νεότερους ίσως να είναι – δεν ξέρω.

Στη μουσική σου έχεις παντρέψει το ρεμπέτικο, το λαϊκό και το hip hop. Πόσο εύκολη ήταν η συνύπαρξη αυτών των ειδών ;

Δεν κάνω κάτι σκόπιμα ή επιτηδευμένα. Όπως οι μαύροι των Ηνωμένων Πολιτειών είναι λογικό να ακούνε jazz και blues, funk και soul και να αντλούν λούπες από τα ακούσματά τους, έτσι κι εγώ αντλώ επιρροές και λούπες από την μουσική από την οποία είχα περισσότερα ακούσματα. Και δεν
είμαι ο πρώτος, ούτε το τελευταίος.

Σε έχουμε ακούσει όμως και σε αρκετές διασκευές. 

Μου αρέσουν οι διασκευές, όταν έχουν λόγο για να γίνουν, όχι όταν τις κάνουμε απλά για να τις κάνουμε. Πιστεύω ότι ένα κομμάτι πρέπει να διασκευάζεται μόνον όταν έχει κάτι να ειπωθεί παραπάνω μέσω της διασκευής του. Γενικά η μόδα των βεβιασμένων διασκευών των τελευταίων ετών με κουράζει (πχ οι παρωχημένες μόδες του ρεμπέτικου swing, του "πολύ πειραγμένου" παραδοσιακού, του hipster λαϊκού κλπ που στην αρχή κάτι είχαν να πουν, αλλά κατέληξαν ο ένας να αντιγράφει τον άλλον) και θεωρώ ότι γίνεται καθαρά λόγω απουσίας πηγαίας έμπνευσης. Δεν είμαι αντίθετος στον οποιοδήποτε μουσικό πειραματισμό ή στην οποιαδήποτε διασκευή ή επανεκτέλεση, αρκεί να μη γίνεται επιτηδευμένα. Εγώ προσωπικά στις δουλειές μου έχω καμπόσες διασκευές, αλλά τις βάζω μόνο αν κολλάνε απόλυτα στο σύνολο με τα υπόλοιπα τραγούδια του project.

Web developer και μουσικός. Πως βρίσκεις την χρυσή τομή ανάμεσα στον κώδικα και την τέχνη;

Πολύ απλά, γράφοντας ένα τραγούδι γι'αυτό το πράγμα ακριβώς. Σπάνια γράφω βιωματικά. Πρόσφατα, έγραψα ένα τραγούδι , που αρέσει αρκετά όποτε το τραγουδάω, λέγεται "οι προγραμματιστές". Ξέρεις τι γίνεται; Έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετά τραγούδια για τα παραδοσιακά επαγγέλματα , πχ για ψαράδες, για οικοδόμους, για νταλικέρηδες. Δεν υπήρχε ωστόσο τίποτα για τα "νέας εποχής" - αν θες- επαγγέλματα. Έτσι, όταν περνάς τα 2/3 του χρόνου σου με τον υπολογιστή, γιατί η δουλειά ποτέ δεν τελειώνει όταν κλείσει η πόρτα του γραφείου, γιατί να μην φτιάξεις και ένα τραγούδι για όλο αυτό; Πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει έναν ρεαλιστικό και άμεσο χαρακτήρα στοιχεία που θεωρώ ότι υπάρχουν στη δουλειά μου και εξωτερικεύτηκαν και στην τέχνη.

Πως είναι να είναι κανείς τεχνοκράτης και καλλιτέχνης; Δεν υπάρχει κάποια εσωτερική σύγκρουση;

Από φιλολογικής άποψης είμαι άσχετος, δεν είμαι από εκείνους που διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία, ο λόγος μου, όπως και ο στίχος μου είναι άμεσος. Σκέφτομαι και αποτυπώνω την σκέψη μου, με τον τρόπο που μιλάω με τους φίλους μου ή που μιλάω στον καθημερινό καφέ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι του θεωρητικού πεδίου, εγώ είμαι πιο πολύ του τεχνολογικού. 

Έχεις βγάλει τέσσερις δίσκους στο ίντερνετ, πράγμα που δείχνει ότι είσαι πολυγραφότατος.     
    

Οι κυκλοφορίες μου έχουν η μία με την άλλη τεράστιες διαφορές (και μάλλον πρέπει να το κοιτάξω αυτό!). Ο «Μαύρος δίσκος» του 2011 είναι πολύ κοντά στα «30 χρόνια μπάρμπας» του 2015 . Τα άλλα δύο είναι εντελώς διαφορετικά. Το ένα είναι ορχηστρικά με έντονο το παραδοσιακό στοιχείο και το άλλο είχε πολύ συγκεκριμένο μουσικό χαρακτήρα ,μόνο κιθάρα – μπουζούκι, να προσθεσω . Στο Da greek beatz έχω λούπες κυρίως που γράφω και δύο τρία παιχτά κομμάτια.

Που βρίσκεις την έμπνευσή σου;

Μάλλον στις εκπτώσεις, για αυτό δεν μου έρχεται και τόσο συχνά! Γενικά είμαι τύπος που δεν εκβιάζω να γράψω κάτι επειδή πρέπει ή οτιδήποτε, αλλά γράφω αποκλειστικά και μόνο όταν κάτι τύχει να μου κάνει το κλικ και να μου και να μου δώσει αυτό το νεύμα για να πιάσω τις πρώτες νότες και τις πρώτες λέξεις.

Κάποιοι στίχοι σου έχουν πολιτικά φορτισμένο περιεχόμενο. Πως αντιλαμβάνεται ο Meet-sos, την πολιτική κατάσταση την δεδομένη στιγμή; Ο καινούργιος δίσκος έχει κοινωνικό χαρακτήρα;

Θεωρώ ότι εκφράζω την πολιτική μου άποψη μέσα από την Τέχνη μου, μέσα από την μουσική μου. Ο καινούργιος δίσκος (όπως και οι προηγούμενοι) περιλαμβάνει και κοινωνικοπολιτικό στίχο ο οποίος φυσικά και αποτυπώνει τις δικές μου απόψεις, επομένως δεν θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κανείς που κινούμαι κοινωνικά και πολιτικά.

Πως προέκυψε ο τίτλος του album σου «ένοπλος αγώνας» ;

Aν παρατηρήσεις το εξώφυλλο θα δεις ότι είμαι σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 με ένα πλαστικό όπλο και έχω μια μπάλα. Μοιάζει δηλαδή με λογοπαίγνιο , ωστόσο το περιεχόμενο του δίσκου είναι κοινωνικοπολιτικό.

Πιστεύεις στον ένοπλο αγώνα;

Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ πάντως ότι σίγουρα δεν είμαι πασιφιστής Εξαρτάται, υπήρξαν πάμπολλες περιπτώσεις στην ιστορία οπου χρειαζόταν, αλλά πάντως πασιφιστής δεν είμαι.

Θα έμπαινες στην διαδικασία να δοκιμάσεις την τύχη σου σε κάποιο talent show; 

 
Με τη συγκεκριμένη μορφή που έχουν σήμερα τα talent show όχι, γιατί δεν ψάχνουν την καινοτομία αλλά την επανάληψη. Δεν είμαι ενάντια σε αυτά, αλλά θεωρώ ότι δεν έχω και τις φωνητικές ικανότητες προς το παρόν να πάω σε ένα τέτοιο παιχνίδι γιατί αυτά ψάχνουν φωνάρες . Αυτό που προβάλλουν τα talent shows δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η ελληνική σκηνή σήμερα, δηλαδή την δημιουργία, την πρωτοτυπία, την καινοτομία και την εκφραστικότητα. Ψάχνουν πολύ καλές φωνές για να τραγουδήσουν χιλιοειπωμένα τραγούδια. Αυτό δεν αποδεικνύει ούτε αναδεικνύει κάποια καλλιτεχνική αξία, κατ'εμέ.

Τι καινούριο ετοιμάζεις;

Έχω τελειώσει την ηχογράφηση του νέου μου προτζεκτ που ονομάζεται " Το παιδί από το Αιγάλεω" , περιλαμβάνει οχτώ κομμάτια μόνο μπουζούκι και κιθάρα. Στο μπουζούκι συμμετέχει ο Άρης Μάθεσης. Δεν είναι βιωματικός δίσκος, αν και ενδεχομένως ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι τέτοιο αλλά στην πραγματικότητα δείχνει την λαϊκότητα ουσιαστικά της περιοχής του δίσκου.

Γράφεις βιωματικά; 

Λοιπόν , αυτό το σκεφτόμουν προχθές και έγραψα ένα κομμάτι πάνω σ’αυτό , το οποίο θα είναι ουσιαστικά η εισαγωγή για «Το παιδί από το Αιγάλεω.» Θα σας δώσω και την αποκλειστικότητα (γέλια) με τους στίχους

« Σπάνια γράφω αυτοβιογραφικά
Γιατί τριγύρω μου βλέπω κόσμο και κοσμάκη
Να’χουν καημούς, να’χουν πόθους και την ανάγκη
Μα να μην έχουν ούτε κιθάρα ούτε λαλιά

Σπάνια γράφω για τη ζωή μου μες τα στιχάκια
Γιατί δε χωράνε στην μουσική μας εγωισμοί
Για δε χωράνε στη τέχνη πρέπει και μη
Γιατί και οι άλλοι έχουν μέσα τους κρυφά μεράκια

Σπάνια λέω στα τραγουδάκια μου για εμένα
Αφού η ζωή μου είναι όσο να’ναι μονοτονία
Γιατί λατρεύω την πλούσια θεματολογία
Γιατί γουστάρω να τραγουδάω και για εσένα

Σπάνια λέω στίχους αυτοβιωματικούς
Βλέπω στα μάτια του καθενός περαστικού
Ακούω τα λόγια του κάθε φίλου και κάθε εχθρού
Τα μεταφράζω σε συγχορδίες και σε ρυθμούς»

Γενικά , θεωρώ ότι καταντάει βαρετό, εγωιστικό και μονότονο να γράφει κανείς μόνο για τον εαυτό του. Γενικά, μου αρέσει η ασυνήθιστη θεματολογία.

Πρόσφατα συνεργάστηκες με τον Φοίβο Δεληβοριά. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

Ουσιαστικά ήταν μαθητεία και όχι ακριβώς συνεργασία. Ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν δάσκαλός μας σε ένα σεμινάριο τραγουδοποιίας στο Χαλκηδόνιο ωδείο της Νέας Φιλαδέλφειας. Ήταν τρομερή εμπειρία, γνωριστήκαμε με άλλους μαθητευόμενους (φοβεροί χαρακτήρες), βρήκαμε συνεργασίες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπήρχαν, βρήκαμε τραγούδια από εκεί που δεν το περιμέναμε και ο Δεληβοριάς, είναι μία κινητή μουσική εγκυκλοπαίδεια, ένας κορυφαίος τραγουδοποιός της γενιάς του σήμερα και ήταν μια σπάνια ευκαιρία που αδράξαμε, όσοι παρακολουθήσαμε το σεμινάριο το οποίο ολοκληρώθηκε με μία συναυλία.

Ποιο ήταν το μουσικό αποτέλεσμα από την μαθητεία σου στον Φοίβο Δεληβοριά ;

Όσοι παρακολουθήσαμε το σεμινάριο, είχαμε γνώση από μουσική είτε στο να τραγουδάμε, είτε στο να γράφουμε στίχους, είτε στο να παίζουμε μουσική, ωστόσο κολλούσαμε στο να το εξωτερικεύσουμε (άλλοι λιγότερο – άλλοι περισσότερο). Είναι σαν αυτό που έχεις το τσακμάκι για να βάλεις φωτιά και δεν ανάβει. Ο Δεληβοριάς, τρόχισε την πέτρα και παρήχθη η φωτιά. Έδωσε το σπρώξιμο για την εξωτερίκευση και την βελτίωση των δυνατοτήτων του καθενός. Ουσιαστικά με αυτά που μας δίδαξε, κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό από τον καθένα, ή έστω να βγάλει τον εαυτό του ενώ πριν δεν μπορούσε.

Έχουμε καιρό να σε δούμε σε hip hop εκδοχή; Πλέον σε βλέπουμε σε πιο έντεχνα live . Τέλος αυτή η εποχή για σένα; 

 
Κατ'αρχάς θα διαφωνήσω με τον όρο έντεχνο, θα το χαρακτήριζα απλά ακουστική μουσική. Βαριέμαι να κάνω hip hop παραγωγές είναι η αλήθεια και έχω να κάνω κάτι σε αυτό το είδος εδώ και τέσσερα χρόνια.

Ετοιμάζετε κάποιο καινούριο live ;

Προς το παρόν, δεν ετοιμάζουμε κάτι καινούργιο την δεδομένη στιγμή , άλλωστε πάνε περίπου είκοσι μέρες από την συναυλία που δώσαμε στο Passport και για την οποία τρέξαμε πολύ, ωστόσο σίγουρα θα κανονίσουμε μελλοντικά κάποιο live και με αυτή την παρέα από το σεμινάριο. 

 
Θα θέλαμε να μοιραστείς μαζί μας , έναν δίσκο που άκουσες και σου άρεσε πάρα πολύ και έναν δίσκο που δεν σου άρεσε καθόλου.

Ένας δίσκος που άκουσα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ είναι το "Το κοπέλι και ο Δράκος" των Στρατάκηδων. Ο αγαπημένος μου δίσκος, γενικά, είναι το «Sad wings of destiny» των Judas Priest. Δίσκος που δεν μου άρεσε, δε μου έρχεται τώρα, γιατί συνήθως ότι δε μου αρέσει το διαγράφω από τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου.

Έχεις κάποιο μότο;

Ζωάρα.

Σχέδια για το μέλλον; 

Eλπίζω μέχρι το Πάσχα , να περάσουμε με τον Άρη Μάθεση τα μπουζούκια στο « Το παιδί από το Αιγάλεω» και να το κυκλοφορήσουμε μετά.

Μια συμβουλή , ένα μήνυμα που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες του Pause;

Να κάνουν f5 τη σελίδα να κερδίζει παραπάνω προβολές, να ανοιγοκλείνουν το ρουτερ να αλλάζει η ip της επίσκεψης και να πατάνε και τις διαφημίσεις του Pause. (γέλια)

*Περισσότερα για τον Meet-Sos μπορεί να ανακαλύψει κανείς :

Facebook

Youtube