Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
To βιβλίο αυτό κατά μία έννοια αποτελεί το ανάπτυγμα ενός επιγράμματος του άλλου βιβλίου του ιδίου, της Λεγεώνας των Φίλων :
"Φιλία είναι να λες πάντα au revoir, ποτέ αντίο."
Κεντρκός πυρήνας και στέκι και καταφύγιο και ορμητήριο και εφαλτήριο, ένα από τα ιστορικότερα μπαρ της Αθήνας, το ιστορικότερο της Πατησίων, το Au Revoir. Στην περιγραφή της ιστορίας του από την εποχή της δεκαετίας του '60 -'70 έως σήμερα, δένονται παράλληλες ιστορίες από άλλα ιστορικά σημεία και μέρη της περιοχής των Πατησίων και της Κυψέλης, της Αθήνας, αλλά και της Ελλάδας, όπου κινείται ο ήρωας κι ο συγγραφέας υφαίνει και περιλαμβάνει στο κουκούλι της διήγησης.
Μέσα στην πλοκή του, αφήνει να περάσουν όσα ευεργετικά μπορούν να μας εξυψώσουν, να μας μυήσουν σε μονοπάτια λογοτεχνικά αγιασμένα και σε σημαντικούς συγγραφείς και το έργο τους. Οι μουσικές, οι αναφορές σε έργα και συγγραφείς, μας βάζουν σ΄ένα κόσμο με τρόπο ανυποψίαστο, καθόλου διδακτικό, τόσο αδιόρατο, όσο το κύμα της περιπλάνησης του ήρωα του Νίκου Βελή, που μας παίρνει μαζί του σ΄ένα ατέρμονο ταξίδι που ξεκινάει με σκοπό την ικανοποίηση της ανάγκης που τον στοιχειώνει : Να βάλει σε τάξη το εντός του χάος. Και ο καλύτερος τρόπος να το κάνει, είναι το γράψιμο.
Το γράψιμο, η συγγραφή, που έρχεται και επανέρχεται σαν θέμα που απασχολεί το συγγραφέα, σε όλο το βιβλίο. Ο έρωτας, στην πιο βαθιά μορφή του, η ζωή, η αξία της και το νόημά της, η φιλία, οι εμπειρίες από την αρχή ως το τέλος της ζωής και πώς αυτές μας καθορίζουν. Πώς μας αξίζει, για το δικό μας προχώρημα να τις αφήσουμε να το κάνουν.
Σε ένα ταξίδι περιεκτικό, μια περιπλάνηση που μοιάζει χαοτική αλλά δεν είναι, ο Γιώργος- ΄Ικαρος Μπαμπασάκης, αναθέτει στον ήρωά του να μας κάνει κοινωνούς της κοσμοθεωρίας του που συνεχώς την αναθεωρεί και των συναισθημάτων του, που φαίνονται να είναι ο οδηγός που εμπιστεύεται. Γι΄αυτό και κύριο ρόλο παίζει στο βιβλίο, η Μάρθα, μια γυναίκα που αγάπησε και αναζητά αναπότρεπτα και η αχλύ της που τον κυνηγά μέσα στα χρόνια.
Ξεκινάει καμαρωτός και στη συνέχεια όσο προχωράει η διήγηση και ο χρόνος, απεκδύεται, αποκαλύπτεται όσο πάει. Μα έτσι δεν είναι το καλογραμμένο βιβλίο; Αυτό που έστω κι αδιόρατα, κυρίως αδιόρατα, αλλά και φανερά, γράφεται για να ξεδιπλωθεί ο συγγραφέας; Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ιστορία, το ζήτημα πρωτίστως είναι μας γνωρίσει τον εαυτό του, ελπίζοντας να μας λυτρώσει καθώς θα βρούμε εκεί κάποια δικά μας κομμάτια. Και ίσως ακόμα, στην πιο ευτυχή έκβαση, να λυτρωθεί ο ίδιος, μέσα απ΄την κάθαρση του γραπτού του, μέσα απ΄τη μέθεξη στην οποία μας τυλίγει το βιβλίο του.
Σαφώς αυτοβιογραφικό, σαφώς κάθε άλλο παρά αγιογραφικό. Ο συγγραφέας αυτοβιολογείται, (δικιά του η λέξη, από άλλο γραπτό), παρακολουθούμε το απόλυτο τσαλάκωμα ενός ήρωα, που ξεγυμνώνεται από έξω προς τα μέσα, μεθοδικά, σιγά-σιγά, ν΄αντέξουμε να γίνουμε μάρτυρες της άνευ όρων παράδοσης του εαυτού του στον αναγνώστη. Της αποτύπωσης της αλήθειας του με τον πιο ισοπεδωτικό, ειλικρινή και τίμιο τρόπο.
΄Ενα βιβλίο γεμάτο ευαισθησία και λυρισμό, αλλά και ξιφιές, σπαθιές, ραπίσματα. ΄Ομως έτσι προχωράνε οι εαυτοί, με το δύσκολο τρόπο. Μόνο έτσι πάντα. ΄Ενα βιβλίο που δεν ωραιοποιεί, δίνει όμως διάσταση και χώρο στο όνειρο, στην ουσία των πραγμάτων και των σχέσεων. Το δραματικό του τέλος είναι αντάξιο της ατμόσφαιράς του. Κι ο συγγραφέας συνεπής στην αλήθεια που μας υποσχέθηκε από τις πρώτες αράδες.
Καμία απογοήτευση ως αναγνώστες δε μας περιμένει. Μόνο απογείωση. Και μεγαλείο.
In girum imus nocte et consumimur igni. Τη σημασία θα την ανακαλύψετε μέσα στο βιβλίο. Το ίδιο έντονα όπως κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου