Τα άσπρα πάνινα παπούτσια αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια των περαστικών κρεμασμένα με τα κορδόνια τους από τα σύρματα της Δ.Ε.Η. Ο ήλιος έλαμπε ακριβώς πίσω τους. Η εικόνα θύμιζε κάποιες ελπιδοφόρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες οι οποίες συνήθως συνοδεύονται κι από ένα απόφθεγμα περί ελπίδας, ζωής, ονείρων κλπ.
Τα ανυποψίαστα περιστέρια συμπλήρωναν τη σύνθεση κι η ελευθερία είχε βρει μια μικρή γωνιά μεταξύ ουρανού και γης να ξαποστάσει και να προσωποποιηθεί για λίγο. Να φορέσει εκείνα τ' ανθρώπινα παπούτσια που την περίμεναν υπομονετικά κάτω από τα σύννεφα και να σουλατσάρει ξανά περήφανη στα βρόμικα πεζοδρόμια της πόλης αυτή τη φορά, όπου οι καταραμένες ψυχές δεν κοιμούνται και δεν ησυχάζουν ποτέ. Κάτω από τα μάτια της οι διαμαρτυρίες αγοριών και κοριτσιών, εραστών μιας άλλης εποχής, τα λόγια που ξεχύνονται μέσα από τις ντουντούκες στα τσιμέντα και τα πλακόστρωτα, οι μουσικές που ρέουν από μεγάφωνα κι όργανα του δρόμου πάνω σε πρόχειρες ξύλινες εξέδρες πλημμύριζαν το τοπίο ως τον πορτοκαλομωβ ορίζοντα του απογεύματος. Μ' ένα μικρόφωνο καρφιτσωμένο στην ψυχή μου περπατούσα κι εγώ αφήνοντας τα λόγια της να ακουστούν στα πέρατα μέσα από τα μάτια μου που κάρφωναν τον ουρανό.
Εκείνα τα πάνινα παπούτσια...
Περπατήσαμε κι εδώ, λένε τα νιάτα μας, ανάμεσα στα σύννεφα. Κάναμε το αδύνατο να συμβεί πριν γίνει αδιανόητο. Μπορείς κι εσύ. Δε θέλει φτερά. Ξέρεις τι θέλει. Μέσα σου είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου