Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Καλοκαιρινή νοσταλγία | Birdy

Έχω μία αγάπη προς το αλκοόλ. Τόσο μεγάλη που όταν έχω λεφτά στην τσέπη μου δεν γυρνάω σπίτι ποτέ νηφάλια. Όχι, δεν είναι ότι μου αρέσει που μιλάω περισσότερο όταν πίνω, ούτε που γελάω ευκολότερα – το μόνο γαμάτο είναι ότι μπερδεύω τις λέξεις, το αγαπώ αυτό-. Βιώνω την υπέρτατη χαρά τη στιγμή που το ρούμι, το λικέρ ή η βότκα κατεβαίνει στον οισοφάγο μου. Ανησυχητικό εκ πρώτης όψεως. [Pause: το τηλέφωνο χτυπά, είναι από μια εταιρεία που έστειλα βιογραφικό για δουλειά ή και δουλεία, θα δείξει. Θαυμάζω την ευφράδεια λόγου μου τελικά όταν πίνω]. Είμαι ενθουσιασμένη, βάζω να πιω άλλο ένα, τελευταίο. Ξέρω πως μπορεί να φάω άκυρο από τη δουλειά εν τέλει ή να μου βγάλουν το λάδι, μα πρέπει να ενθουσιαζόμαστε στη ζωή, αλλιώς πώς θα τα βγάλουμε πέρα; 

Ήθελα να πω και για τα ερωτικά γράμματα, κάτι άσχετο με τη δουλειά, μα όλα περιπλέκονται μέσα στη ζωή. Θέλω να φωνάξω πως τα ερωτικά γράμματα είναι γελοία. Μα είναι πιο γελοίοι αυτοί που δεν έγραψαν ποτέ ερωτικά γράμματα. Αυτοί που δε μέτρησαν τις λέξεις, τα κόμματα και τις τελείες. Αυτοί που δε ρίσκαραν στο βωμό του έρωτα και δεν αμφέβαλαν πεντακόσιες φορές για όσα έγραψαν, μα στο τέλος δεν άλλαξαν ούτε λέξη. Τον Αύγουστο που πέρασε, έγραψα πολλά τέτοια ερωτικά γράμματα. Τον Αύγουστο που μου χαρίστηκε έτσι απλόχερα τον λάτρεψα. Θεό μου τον έκανα, τον προσκύνησα. Τα αστέρια που είδα σ’ εκείνον τον μοναδικό ολόμαυρο ουρανό. Τις ευχές που έκανα και αυτές που φοβήθηκα κι έκρυψα. Τα αποτσίγαρα κι η θάλασσα. Το αλκοόλ και η πείνα. Το θέλω κι άλλο κι ύστερα τα θέλω όλα. Η ζέστη κι ο αέρας. Το μπουρίνι κι η μυρωδιά βρεγμένου χώματος. Το κορίτσι που όταν πίνει λέει μόνο αλήθειες και ξέρει καλύτερο συντακτικό μεθυσμένο παρά νηφάλιο. Το κορίτσι που δε βάζει τελεία όταν έχει πάρα πολλά να πει και ξεχνάει να φάει όταν είναι στεναχωρημένο. Τον Αύγουστο που μου τα έδωσε όλα και τα πήρε την ίδια στιγμή. 

Δεν ξέρω αν θα είναι δουλειά ή δουλεία. Ούτε καν αν πρέπει να ανησυχώ για το αλκοόλ που καταναλώνω καθημερινώς. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή μου χωρίς μπουρίνια θα ήταν βαρετή και ο κόσμος μου άδειος χωρίς ανθρώπους. Οι άνθρωποι όσο κι αν πληγώνουν, είναι αυτοί χάρη στους οποίους η ζωή μου είναι τουλάχιστον υποφερτή. Δεν είναι τέλεια. Δε χρειάζεται να είναι τέλεια. Ούτε κι εγώ χρειάζεται. Ας πάψω να το απαιτώ από τον εαυτό μου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου