Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Αs far as I break my head | Κάλλια Βαβουλιώτη


Ο ρεαλισμός μου τρέφεται 
από την ελαστική ηθική σου
περίφραση του ανήθικου 
όπως η μισή αλήθεια 
στην ορθολογιστική καθομιλουμένη
λέγεται το ψέμα
*
ο χρόνος και ο χώρος
-ποτέ δεν ήταν δικλείδα ασφαλείας
κάποιας "ευφυούς" σου ευφάνταστης κοροιδίας
μάλλον δοκιμασία κάποιας περισσής 
ανασφαλείας
*
η αλήθεια κρύβεται συχνά
μα οι πιθανότητες δείχνουν πως βρίσκει 
τον δρόμο-σχεδόν-πάντα
δες μιλάω με φυτεμένα στο νου μαθηματικά
γνωρίζω
πως αυτή σε καίει σα φλόγα από το πουθενά
για να φτάσει στον παραλήπτη της
βαδίζει σε δρόμους με έλη,βρωμιές,
-φοιτητικά διαμερίσματα με λερωμένα σεντόνια
και ένα θύμα μακριά να ξεροσταλλιάζει
στα χιόνια
*
το σφάλμα είναι η εθελούσια άγνοια
αγνοώ τα σημάδια που βλέπω
-θαρρείς από βλακεία
αγνοείς ότι αγνοώ από αγάπη 
τα σημάδια που βλέπω
-για την προσπάθεια,το ταξίδι, τη φιλοσοφία
-για να μην προδώσω τον έρωτα
εκείνον που σε θέλει βουβό,παραδομένο
να υπογράφεις μόνος σου την καταδίκη σου
σαν μαλάκας-και πάντα να είσαι
ο προδομένος
*
Το κουβάρι περιπλέκεται, το τσιγάρο στρίβεται,
το αλκόολ χύνεται- σε έναν αυτοματοποιημένο 
αυνανισμό
-και δεν είναι καν χειμώνας ρε πούστη
και η ήττα έρχεται σε μία παρτίδα πολλαπλών 
βομβαρδισμών και θανάτων.

αλλά μάλλον αυτό να είναι ο έρωτας
-θάνατος ή έστω αμετανόητος ζητιάνος
που όλο πεθαίνει, πεθαίνει
*
και ίσως μέχρι να παψει να ανασάνει
να ελπίζει σε κάποια αθανασία
που λέγεται
-αγάπη-




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου