Αυτό | Γωγώ Λιανού

Είναι πρόκληση η ταράτσα χωρίς κάγκελα.

Είναι πρόκληση οι μνήμες, σε κάθε γωνιά.

Και αυτή η μία, που κουβαλώ πάντα μαζί μου.

Είναι πρόκληση τα ποτήρια με τ’ αλκοόλ.

Και σε σκορπάς μέσα σ’ αυτά και γύρω-γύρω

σ’ όλους.

Να ξεδιψάσουν.

Και να τραβιέσαι εδώ και εκεί

σα να ‘σαι από λάστιχο φτιαγμένος

είναι πρόκληση να τεντώνεις.

Να δεις πόσο αντέχεις για να σπάσεις.

Είναι πρόκληση το τραίνο που δεν πήρα.

Και οι εικόνες στο δρόμο, πρόκληση κι αυτές.

Και όλα προκλήσεις και παντού

και πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,

νυχτερινά δρομολόγια με τις φωνές παρέα

χωρίς άνθρωπο γύρω να σου βάλει όριο

και εσύ να ευχαριστείς.

Όχι τον Θεό.

Μα εκείνον που δεν ήρθε.

Γιατί ήταν πρόκληση να θέλει

και εσύ να αρνείσαι το κενό που σου προσφέρει.

Είναι πρόκληση οι φίλοι που αλλάζουν,

που αλλάζεις μαζί τους κι εσύ

και αυτοί που σου είπαν ‘’έτσι μείνε’’.

Είναι πρόκληση να μη βγάλεις όπλο στ’ αφεντικό

να σκύψεις να γλείψεις ξανά και ξανά

-και θα πω-

ξανά και ξανά

να σκύψεις, να γλείψεις, είναι πρόκληση.

Να κάνεις υπομονή

και απ’ την αρχή υπομονή,

τα χέρια σου γερνάνε και το σκοινί χαλάρωσε.

Και οι νύχτες ούρλιαζαν σα πεινασμένες σκύλες στ’ αφτιά σου

που τα έκοψες με το μαχαίρι και τους τα πέταξες,

να φάνε, να χορτάσουν.

Είναι πρόκληση ποτέ σου να μη φτάνεις

ενώ πηγαίνεις τρέχοντας,

μα ξέχασες πια που κατεβαίνεις.

Πρόκληση είναι οι σκιές

που σου ζητάνε να χορέψεις

και είναι όμορφες και περιποιημένες

και εσύ φοβάσαι γιατί σου μοιάζουν

και γυρίζεις την πλάτη και σε ξεσκίζουν.

Είναι πρόκληση που ‘χεις χέρια και δεν με κράτησες

μη πέσω κι άλλο, να μην αλλάξω.

Που ‘χεις χέρια και δεν με ταρακούνησες δυνατά,

κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο

μήπως ξυπνήσω, γιατί όνειρο είναι και εφιάλτης.

Είναι πρόκληση να πεις ‘’αντέχω’’,

ενώ σε χτυπάνε από παντού

με τουφέκια και πέτρες και ότι άλλο έχουν

και δεν φροντίζουν τις πληγές

και προχωράει η μόλυνση,

μέσα ως μέσα και σαπίζεις

και τα σκουλήκια σου θα τρώνε καλά και μεγαλώνουν,

γίνονται ίσα με ‘σένα κι έχεις τώρα κι άλλη παρέα.

Κι η ώρα περνάει και ο χρόνος κυλάει,

κρίμα για ‘σένα που ‘σαι μόνος.

Κρίμα για μένα που στην ταράτσα ζω.

Σαν τώρα, ποτέ δεν φοβήθηκα.

Και είναι πρόκληση στις μέρες μας να ζεις ευτυχισμένος.