Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τον μύθο για τον Θεό έρωτα και την Ψυχή, πολλάκις την πάτησαν με τα βέλη του, δεν άργησε να έρθει όμως και η σειρά του, αφού ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια όμορφη θνητή. Μια ιστορία που παρ’ όλη την μυθοπλαστική της υπόσταση ταιριάζει απόλυτα στην σύγχρονη εποχή.
Ο έρωτας είναι έρωτας, όπως είχε πει και η Sara στο «Λαχταρώ» ο έρωτας είναι ακάθεκτος, ακατάλυτος, ακατάσβεστος, μεταρσιωτικός ,ψυχαναλυτικός , άνευ όρων μα το πιο σημαντικό πομπός αποδοχής.
Είναι εξιλεωτικό να αγαπιέσαι, να έχεις ένα ζευγάρι μάτια να σε συμπορεύουν στην ασχήμια, στην γύμνια, στην ομορφιά. Δεν έχει σημασία αν είναι καστανά ή πράσινα, σκιστά η αμυγδαλωτά, αντρικά ή γυναικεία. Το μόνο που σου αρκεί μέσα από αυτό το ζευγάρι μάτια, είναι να μένεις ο εαυτός σου. Ο έρωτας δεν έχει σύνορα, προσχήματα, πόσα θα δώσεις – τόσα θα πάρεις, δεν έχει χρώμα, προφορά. Ο έρωτας έχει μονάχα μια ανάγκη, αν τον θρέψεις καλά θα σε ανταποδίδει έως την αιωνιότητα.
Ο Θεός Έρωτας διεκδίκησε κάθε αράδα συναισθήματος που είχε για το άλλο του μισό, αψήφισε την κοινωνική κραυγή και πάλεψε για αυτή την αιωνιότητα, για αυτό το ζευγάρι μάτια, δεν είχε σημασία αν ήταν διαφορετικά, ήταν μοναδικά και λυτρωτικά, πόσες φορές θα βρεις τέτοια ευκαιρία, η αγάπη δεν είναι παζάρι να παζαρεύεις πόση ποσότητα θα καπαρώσεις κάθε φορά, η αγάπη εκβιάζει, ή όλα ή τίποτα, εκβιάζει αδέκαστα με την μεγαλύτερη της τρυφερότητα.
Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να είσαι σημαντικός για κάποιον, ή καλύτερα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να στο κλέψει κάποιος αυτό; Θα είναι ένας, δυο ή περισσότεροι; Και εσύ τι θα κάνεις; Θα παλέψεις για αυτό;
Μέσα σε μια κοινωνία, σε μια νέα γενιά που μαστίζει να βρει την ελευθερία της, την ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να χαρεί και να πονέσει, τα ταμπού και το μίσος για την διαφορετικότητα παίρνουν από τα μάτια των παιδιών κάθε σπίθα για πάλη, για ζωή, για επικοινωνία. Ο έρωτας δεν είναι όσα η «ηθική» και τα μάτια μας θέλουν να βλέπουν. Ο έρωτας είναι γκέι, είναι λεσβία, πόρνη, τραβεστί, χριστιανός, ισλαμιστής, λευκός, μαύρος. Ο έρωτας ήταν και θα είναι οικουμενικός.
Η κοινωνία έχει σταματήσει προ καιρού να καλλιεργεί τον έρωτα, την αγάπη, την αποδοχή αν’ αυτού ανθίζουν μόνο μίσος, πόνος, φόβος, ομοφοβία, ρατσισμός, φασισμός. Η αγάπη είναι ο Θεός, η Παιδεία, η Φύση, ή Ζωή.
Είναι καιρός πια να της το υπενθυμίσουμε. Αν όχι τώρα τότε πότε;
Είναι καιρός να μάθουμε να αγαπάμε.
Πηγή: Πάστα Φλώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου