Karhozat | Κάλλια Βαβουλιώτη

Το μυαλό ξερνάει αηδία

η καρδιά περνάει όπως πάντα εφηβεία

και ξερνάει ισάριθμη με την αηδία

αγάπη

κάθε φορά καταλήγω να πεθαίνω μέρα

και να ζω ανθρώπινα το βράδυ

η γλώσσα μου πνιγμένη σε μέλι

πάντα ένα γλυκόλογο

και μια οκά αντίληψη 

πριν από τον καθένα τους

δεχτώ να μου δαγκώσει το χέρι

περπατάω και το βλέμμα απλανές

το παραμιλητό στον δρόμο αχανές

η μεγαλύτερη βαρβαρότητα του ανθρώπου 

είναι η μοναξιά

να έχει τα πάντα δίπλα του

μα τίποτε κοντά

το κενό να γίνεται ένα με το δέρμα

και την αγάπη να ξεχνά σαν να είναι

ψέμα

και η αλήθεια πια τι να μας πει

σημασία έχει για τον άλλο να'σαι εκεί

αν θα ρίξεις τον εγωισμό

τον εαυτό σου αν αγαπάς 

πόσο τον σέβεσαι 

και να χαμογελάς

και ο χρόνος σαν τσεκούρι

πάνω από το κεφάλι να καραδοκεί

μαυροφορεμένη χήρα ο θάνατος

που να μας πάρει προκαλεί

κι όταν φύγεις ποιος θα είναι εκεί

να σου ρίξει ρόδα στο κεφάλι

να ξεπλύνει κάθε ενοχή

μόνοι μας , μόνοι μας 

μας προειδοποίησε ο Κώστας 

πως παιδιά γεννάμε μονάχα τους στίχους

μόνοι, μόνοι

κανείς δεν θα ξεφύγει από την αγκαλιά

της μοναξιάς του κτήνους