Ας υποθέσουμε ένα υπέροχο κενό | Τζίμι Μοντόγια

Στέκω ακίνητος ανάμεσα σε κιθάρες, καπνό, χάπια και μουσικές. 

Μετράω τα λόγια ένα προς ένα, ξυράφια χαράζουν το δέρμα μου αφήνοντας να φανούν μικρές λιμνούλες από δάκρυα. Αναμένω, όπως έκανα πάντα, δεν θυμάμαι πόσο και πότε ξανά. Ιστορίες σε κύκλο, επανάληψη και φθορά. 

Από το πηγάδι  (ανάσανα με ή ανασάναμε ,δεν τα μπορώ να τα ξεχωρίσω), ας πούμε ανάσανα με την σκέψη σου. Και τσάκισα όπως πάντα χωρίς να αρχίσω ή να τελειώσω. 

Ας ξεγελαστουμε ότι ανασάναμε, ότι γεμίσαμε για λίγο το κενό στο οποίο πέφτουμε συνεχώς μέσα 

Σε περίμενα, γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναφανείς. Πολύ όμορφο για αληθινό 

Θα αράξω, δεν το χες ποτέ και τζάμπα περιμένω κάτι έξω από εμένα. Τα φτερά μου χάρτινα σαν το σκοινί που πέταγες να πιαστώ

Θρύμματα

Χόρτασα

Θα αράξω με το ανεκπλήρωτο αγκαλιά, χωρίς να περιμένω κάτι.

Θα αράξω παρέα με εσένα, τα λόγια σου και τη φωνή σου.

Θρυμματισμένα και τα τρία

Όπως πάντα, έτσι και τώρα 

Χόρτασα πίκρα