στην κοπέλα της ορχήστρας
Νύχτα όταν τα μάτια σου, στα μάτια μου πρωτοείδα
στο φεγγερό το άγγιγμα του ξέπνοου φεγγαριού
και η φωνή σου σαν χορδή σπασμένου δοξαριού
σ' ένα βιολί που η μουσική άφησε καθ' ελπίδα.
Νύχτα· που δεν επρόφτασα την νύχτα να χορτάσω
και είναι σαν να μην έφτασε, σα'να μην ήρθε η αυγή,
που δε σου έδωσα το πύρινο οπού 'θελα Φιλί
κι είναι μιά μέρα που δεν μπορώ αυτό να το ξεχάσω.
Γυρτό' ναι το κουφάρι αυτό που βρήκες· Ξεπεσμός.
Το σήκωσες, τ' απίθωσες πάνω στα δυό σου πόδια,
τα ουράνια όλης της ψυχής σου είπες κατευόδια
και πάλι μεσ' την αγωνία δέρνομαι μοναχός.
Έδεσαν όμως τα χέρια μου ανάμεσα στην μέση,
σα να 'τανε της σωτηρίας το σανίδι
κι όχι -μίας κάποιας νύχτας όμορφης- ένα μικρό παιγνίδι
Θα φτάσω άμμο κάποτε κι εκεί ειν' που θα σε βρω
να με προσμένεις στα βουβά, να καρτεράς βρεγμένη
με τη χορδή στα χέρια σου να 'ναι ξανά σπασμένη
παίζοντας την Μπαλάντα εκείνη που μ' αρέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου