Ίσως κάποτε | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Σαλτάρουν τ’αστέρια  της νύχτας ,
στις ανεμοχτυπημένες πλώρες των καραβιών ,
τις στιγμές που μπερδεύονται οι ορίζοντες κι απλησίαστες στράτες .

Κοιτάζουμε πίσω μας με βάρος στα στήθια, και γαληνεύει η ψυχούλα μας.
Το βλέμμα ξαπλώνει κουρασμένο στις νοητές γραμμές των γλάρων,
μα στην βαριά από στεναχώρια περηφάνια ενός ψαρά, που κρατάει σφιχτά το τιμόνι ενός καϊκιού ,
μ’αλυσοδεμένο το βλέμμα του στην άγκυρα της φυγής,
κρύβουμε το χαμό μας.

Μ’αναστεναγμό γυρνάμε το κεφάλι να μας χτυπήσει ο αγέρας ,
να φύγει όλη η θλίψη τούτη που κουβαλάμε.
Μα όσο κι αν προσπαθούμε , όνειρο είναι το αποτέλεσμα,
που σε φέρνει πάλι στ’αμπάρια σκλάβο,
να στοιβάζεις τα όνειρα σε παλέτες.

Ίσως κάποτε θυμηθούμε,
πως χαθήκαμε στο βούρκο,
και τα χέρια πια δεν λάμπουν…