Καταφύγιο | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Είναι ζεστό,
χειμώνα καλοκαίρι.
Έτσι ώστε να μην νιώσω ποτέ
της μοναξιάς το πάγο.
Έχει τελείες σκόρπιες,
σχηματίζουν στα άκρα
μια μικρή άρκτο.
Κάπου εκεί ζει τελευταία ένας πλανήτης.
Έχει ανοιχτά σημεία,
να χώνομαι σαν σκουλήκι
για να γλιτώσω
από την καταστροφή μέσα μου.
Είναι ατελές,
έχει στραβές γωνίες
για να ξεχωρίζει,
η απόλυτη συμμετρία
θυμίζει ψέμα.
Είναι τόσο όσο χρειάζεται
για να μακραίνουν οι αλήθειες μου
και να σβήνουν τα ψέματα μου.
Είναι ισχυρό
ώστε να σηκώνει τον βηματισμό μου,
να περπατώ
ακόμα κι όταν λιποθυμώ
από την θλίψη.
Έχει σκληρά κομμάτια
να θυμάμαι πως τίποτα αβρό
δεν επιβιώνει σε ετούτο εδώ τον κόσμο,
πως η ηδονή
ζητά πίεση και αίμα.
Χωρά μέσα στην αγκαλιά μου
μα ταυτόχρονα είναι το σπίτι,
το σπίτι που βρίσκεται
παντού και πουθενά
μα περισσότερο μέσα μου.
Και δίπλα μου.
Εσύ.