Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ετών Δεκάξι | Κάλλια Βαβουλιώτη

είμαι τα κρυμμένα μου
γράμματα που δεν έλαβε ποτέ 
ο παραλήπτης στο συρτάρι
κάτι εισιτήρια ΚΤΕΛ και λεωφορείων
της πόλης του Μητροπάνου
ένα εσώρουχο που δεν θα πετάξω ποτέ
οι σκέψεις στις τέσσερις την νύχτα
τα φιλιά και τα ξεθωριασμένα 
σημάδια στο λαιμό μου
οι λέξεις που δεν τόλμησα να πω
οι ευκαιρίες που δεν άρπαξα
και οι φορές που σιώπησα
σε αποφάσεις άλλων για μένα
είμαι οι λέξεις μου
κυρίως αυτές οι ορφανές 
και άστεγες γι'αγάπη
που δεν τις ατίμασα
είμαι τα γιασεμιά που αναβλύζουν
κάθε που νιώθω εν ζωή
και το μύρο κάθε που
μου καρφώνουν το μαχαίρι
είμαι μία δύστροπη κραυγή
που αμφιταλαντεύεται στου νου
και της καρδιάς το άγνωστο λημέρι
είμαι η έφηβη που κλαίει με το πρόσωπο
στα γόνατα και εκείνη που ψάχνει 
σε υπόγεια να βρει αλήθεια
είμαι η αντίφαση σε σώμα
αγάπα με αλλιώς σώπα
είμαι αιώνια ετών δεκάξι
ίσως στα τριανταδύο μην υπάρχω 
για σένα όμως θα είμαι πάντα εδώ
να σου κρατάω το χέρι ζωντανή ή απ'τον τάφο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου