Αναλωνόμαστε. Σε δανεικές αγκαλιές, σε ζωές που δεν μας ικανοποιούν, σε εαυτούς ξεχασμένους, σε ξενύχτια χωρίς νόημα, σε ευτελή όνειρα. Σκορπίζουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας δεξιά κι αριστερά και τα χαλάσματα που απομένουν είναι καθαρά απόρροια των λάθος επιλογών μας. Έχουμε μία ζωή για να εκπληρώσουμε ανώτερους σκοπούς κι αντ 'αυτού τη σπαταλάμε. Χαζεύουμε διαρκώς και ξεχνάμε να ζήσουμε. Απορροφημένοι απ'το εγώ μας δε δίνουμε σημασία σε κανέναν άλλον. Ώσπου στο τέλος μας προσπερνούν τα πάντα. Ή ματαιότητα πλημμυρίζει την ύπαρξη μας. Μας τυλίγει τόσο σφιχτά που είναι αδύνατον να αποκοπούμε απ αυτή. Όλα για το τίποτα. Για μία Ιθάκη που ποτέ δεν θ' ανακαλύψουμε επειδή δεν έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να το κάνουμε. Μοιάζουμε με έναν μικρό κόκκο ύλης μέσα σε ένα ολόκληρο σύμπαν. Ένας αριθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους. Μία μονάδα σε μία ολότητα. Παρατήρησες κι εσύ τον διπλανό σου; Κενός, ανιαρός δίχως στόχους και φιλοδοξίες. Το μέσα του νεκρό. Στέκεται στη στάση του λεωφορείου κολλημένος στην οθόνη του κινητού του και περιμένει κάτι. Το οτιδήποτε. Απλά και μόνο για να τον βγάλει προσωρινά απ τη δυσμενή θέση της ανυπαρξίας. Μα σώζεται το τίποτα από κάτι τόσο επιφανειακό; Ή απάντηση είναι όχι. Ή ματαιότητα αποτινάσσεται μόνο με ενδοσκόπηση και σκληρή δουλειά. Εσύ άραγε έκανες σήμερα κάτι που σου πρόσθεσε αξία; Έντυσες το νου σου με πνευματικότητα, δημιουργικότητα ή τέλος πάντων με κάτι προσοδοφόρο για εσένα;; Ή απλά άφησες ανεκμετάλλευτη άλλη μία μέρα αιωρούμενος στη μετριότητα και την σπατάλη πολύτιμου χρόνου σε μικρότητες; Στη δεύτερη περίπτωση, εσύ και μόνον εσύ είσαι ο υπαίτιος για τη μίζερη και ανυπόφορη ζωή σου. Αντέχεις να ζεις ξέροντας πως παρασιτείς, πως δεν προσφέρεις το παραμικρό και πως περιφέρεσαι άσκοπα στο μάταιο τούτο κόσμο;;
Η ζωή είναι μικρή για να ξοδεύεται τόσο αναίσχυντα. Φρούδες ελπίδες πως ο άνθρωπος θα αλλάξει και θα διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν. Όλα ή τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου