Έτσι σ' αγάπησα χωρίς να καταλάβω,
σε ανακάλυψα στο πρόσωπο της νύχτας,
μεσ'τα κομμάτια περασμένων γεγονότων,
κάτω απ' τα χείλη και απ' τα σύννεφα του κόσμου.
........................................................
Και δημιούργησα κραυγές, φωνές και ήχους
από το τίποτα της μέρας -τι μοιραίο!
χίλιες σταγόνες το μυαλό μου το ποτίσαν,
λήθης νερό, και λησμονιάς κυματισμό θόλο.
Πόρτες που τρίξαν, στα κορμιά άσπρα σεντόνια,
δωμάτια άδεια σε παλιά ξενοδοχεία,
θυμάμαι πράγματα ασυνάρτητα κι ελπίζω,
πως τις ημέρες που περνούν θα ξεπερνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου