Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Σ'έσβησα κι άδειασα | Πράξια Αρέστη

Ποτέ δεν ήθελα να το παραδεχτώ, μα ήσουν τελικά για μένα αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν πραγματική αγάπη. Τώρα, τώρα πια το δέχομαι κι ας μην έχει καμία σημασία. Γιατί είσαι πια στο παρελθόν, μία εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο άσχημη όπως αυτός ο πίνακας του Ντόριαν Γκρέι. Μόνο εκεί ανήκεις κι εκεί κατάφερα να σε κλείσω για πάντα αυτή τη φορά, χωρίς να ρίξω ούτε ένα δάκρυ. Αυτή τη φορά τα λόγια σου ήταν ασήκωτα και ειπώθηκαν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κατάλαβα ότι ήθελες εσκεμμένα να με βλάψεις, να με πληγώσεις, απλά και μόνο για να θρέψεις τον θιγμένο σου εγωισμό. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας άνδρας σαν κι εσένα, έψαχνε επιβεβαίωση στο πρώτο εύκολο κρεβάτι. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς γεννήθηκαν τόσα κόμπλεξ που γίνονταν δράκοι για να με κατασπαράξουν.


Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερες να με βλάψεις. Απέτυχες! Κατάφερες μόνο να πετύχεις, αυτό που πάλευα εδώ και καιρό. Να σε σβήσω από μέσα μου. Να μου είναι εύκολο να μη σου στέλνω ούτε ένα μήνυμα. Να μη με νοιάζει αν θα σε δω και πότε. Να μη με ενδιαφέρει η καλοστημένη ζωούλα σου. Δε με νοιάζει τι κάνεις πια και ποιους έχεις γύρω σου. Δεν τρέφω για σένα κανένα φιλικό αίσθημα, παρά μόνο αδιαφορία. Ούτε καν θυμώνω. Ούτε καν σε μισώ.

Έχω σβήσει όλα μου τα αισθήματα για σένα και κατάλαβα ότι έπιαναν πολύ τόπο μέσα μου. Κατάλαβα ότι όλη η ζωή μου στηριζόταν στο αν θες να μου μιλήσεις, στο πότε θα σε δω, στο τι θα μου πεις, στις καληνύχτες και στις καλημέρες σου. Άδειασε το παρόν, άδειασε και το μέλλον μου. Άδειασα μέσα μου γιατί εσύ δεν υπάρχεις πια εκεί και δεν ξέρω πώς να με ξαναγεμίσω. Ψάχνω για έμπνευση, ψάχνω για έντονα αισθήματα, ψάχνω για κάτι που θα με κρατά σε εγρήγορση όπως εσύ. Ένα μεγάλο κενό...

Όμως, δεν τα βάζω κάτω. Κάποια στιγμή θα μπορέσω να πάρω τον υπολογιστή και θα γράψω τα πιο viral άρθρα χωρίς να υπάρχεις ούτε σε μία λέξη. Κάποια στιγμή θα κλαίω και θα γελάω το ίδιο δυνατά όπως έκανα για σένα. Θα περιμένω με την ίδια ανυπομονησία για κάτι όπως περίμενα εσένα και θα νευριάζω το ίδιο έντονα όπως νευρίαζα μαζί σου.

Άδειασα από σένα για να μη σε αφήσω να με πληγώσεις ποτέ ξανά και άδειασα ολόκληρη. Τελικά μαλάκα σε αγάπησα, όμως αυτοί που αγαπάμε δε σημαίνει ότι είναι και οι άνθρωποί μας. Εσύ δεν ήσουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου