Φωνές μακρινές ,
πέρα από τα δένδρα που χάνονταν στου άνεμου τα χέρια ,
όπως εκείνα τα όνειρα που γεννηθήκαν μες στο κλάμα,
γιατί έτσι ακριβώς γεννιέται το όνειρο που περιμένει να ματώσει.
Παιδιά που αγκάλιαζαν την κρύα νύχτα ,
πάνω απ’τα παγωμένα παγκάκια ,σχίζοντας τα σκοτάδια με “τ’άγρια” γέλια τους,
έδιναν ζωή στις κούνιες που σάλευαν κάτω απ’τον όμορφο ουρανό.
Κι η θάλασσα λίγα μέτρα μακριά ,
τ’ αντικριστά τα φώτα να πλημμυρίζουν το πόνο των πραγμάτων.
Και λίγα βήματα πιο εκεί απ’τα παγκάκια των παιδιών,
των “άγριων” γέλιων, που χάραζαν την παγωμένη νύχτα,
να σταματούν τα χνάρια μας,
να πέφτουν σαν μαντρότοιχοι οι εικόνες απ’ ομπρός μας,
το σώμα μας θολό,
κι η χάση μας μπαλάκι των σκιών μας .
Να γέρνουμε γυμνοί,
στ’αμπάρια της απόγνωσης,
στην άμπωτη της νιότης ,
ως στο μαρτύριο της σκέψης
και στη κατάρα κάποιας γνώσης,
εκεί που ματώνει η αλήθεια,
εκεί που σπάει σαν γυαλί το φευγιό κι η ανυπαρξία,
εκεί που υπάρχει καθαρός ο πόνος,
χωρίς αμφιβολίες και σύννεφα.
Εκεί που μας κλείνει το μάτι η μέριμνα ,
έχοντας πετύχει τον σκοπό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου