Τα ιδανικά σενάρια, οι τέλειες πλοκές, οι εξαίσιες φαντασιώσεις και οι πόλεις ονείρων, γεμάτες παλάτια, κάστρα και κήπους ατελείωτων παραδείσων που ο καθένας από εμάς επισκέπτεται κάθε τόσο είναι η παράκαμψη για την ελευθερία, με τις λιγότερες δυνατόν θυσίες.
Σ' αυτά τα μέρη καταφεύγουν όσοι έχουν μπουχτίσει από την πραγματικότητα.
Όλοι σε κοιτάνε ενώ έχεις το βλέμμα στραμμένο στο κενό και πιθανότατα κάποια καμπύλη στα χείλη σου. Εκείνοι αρχικά σε δείχνουν και έπειτα γελάνε μαζί σου. Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ξέρεις καλά πως θα το έκαναν έτσι και αλλιώς, δικαιολογούνται, μιας και είναι ανίδεοι. Δεν ξέρουν σε τι άβυσσο κολυμπάς.
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν σε ξυπνάνε.
Ίσως να το κάνουν από ζήλια, ίσως κι όχι.
Όπως και να έχει, μια τρύπα ανοίγει κάτω από τα πόδια σου,
και η επαναφορά είναι αναπόφευκτη.
Τα δάχτυλα χτυπάνε. Ξύπνα … ξύπνα … ξύπνα …
Γιατί; Τι κακό κάνω; Αυτά τα διαλείμματα είναι απαραίτητα.
Είναι δόση για ναρκομανή που πεθαίνει, με την διαφορά πως αυτή η δόση δεν σκοτώνει.
Το σώμα παραλύει ενώ το μυαλό αναλύει.
Η ενέργεια δεν ξοδεύεται σε κίνηση, πόσο μάλλον σε όραση και ακοή.
Είναι μια στιγμή μέγιστης παραγωγικότητας, σε μορφή νιρβάνας, για φαντασία που ούτε λέξεις, ούτε εικόνες μπορούν να εκφράσουν ή να παρουσιάσουν.
Μην ξυπνάς τον ονειροπόλο. Γιατί τα όνειρα θα καταρρεύσουν μαζί του. Θα ξυπνήσει μόνος του και θα τα κάνει πραγματικότητα.
Αυτή είναι η ζωή του, μην του την στερήσεις.
Πηγή: Finding The Jolly
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου