Nα ξαναγεννηθούμε | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Η ζωή που τόσο ποθήσαμε,

τα όνειρα που ματώναμε γελώντας

για να ξεγελάσουμε τις μαύρες μας ψυχές

όλα γεννήθηκαν σε ξένους τόπους,

γεννήθηκαν κουτιά. 

Ρουφούν την προσωπικότητα μας

κι εμείς χαιρόμαστε 

που το όνομα μας είναι κάπου γραμμένο.

Ξεχάσαμε να μιλάμε,

οι καλημέρες μας είναι κενές

και οι κουβέντες απομονωμένες.

Φιλούν στα χείλη 

την τάχα ευτυχία μας 

ενώ εμείς γαμιόμαστε σιωπηλά

τα βράδια επάνω σε παγκάκια

με μια ιδέα.

Μας κόβουν και μας ράβουν στα μέτρα τους

ταΐζοντας μας  χαρτιά,

κι εμείς χαιρόμαστε που έχουμε κάτι να καίμε

εις το όνομα του πειρασμού

σκεπάζοντας με μαύρα μεταξωτά σεντόνια

τις πιο ειλικρινείς βαθιές μας ανάγκες.

Οι ώρες περνούν, οι μέρες κυλάνε

κι ερωτευόμαστε την σκλαβιά.

Σερνόμαστε σκουλήκια 

με την κοιλιά στο χώμα

ανάμεσα σε βρωμερά σκουπίδια,

ικετεύουμε για εικονικά εισιτήρια

μήπως και καταφέρουμε 

να περάσουμε την πόρτα

για την αληθινή ζωή που οι πάνω πουλήσανε

για λίγα χρόνια σιγουριάς. 

Περιφερόμαστε φουσκωμένοι

από τροφές εμπλουτισμένες σε φαρμάκια.

Κοιμόμαστε, ξυπνάμε, 

πεθαίνουμε βλέποντας εφιάλτες.

Χάνουμε την μάνα μας και τον πατέρα μας,

η οικογένεια είναι ξεπερασμένη.

Οι φίλοι μας σκορπίστηκαν 

σ’ ολόκληρο τον κόσμο 

παίζοντας κρυφτό 

με την πολυπόθητη τους καριέρα,

αρνούμενοι τους εραστές 

που κρατούσαν απ’ το χέρι 

κάθε φορά που ‘πεφταν σε γκρεμούς.

Τα αδέρφια μας είναι χαμένα από χέρι

κι όλο παρακαλάμε 

να βρεθούν λίγα λεπτά

να μας σώσουν απ’ την άγνοια της ύπαρξης

και την απόλυτη ανυπαρξία.

Ξεψυχάμε μικροί

κοιτώντας τον κόσμο

από αναπηρικά καροτσάκια,

παλεύοντας να βρούμε λίγο μυαλό

να ξεστομίσουμε όσες λέξεις 

μας απέμειναν

όσες λέξεις δεν είπαμε ποτέ

ενώ τις θελήσαμε πιο πολύ

κι από την ίδια την ζωή μας.

Κοιτάμε τον ουρανό 

μέσα από παράθυρα

από λυγερές πολυκατοικίες

να ‘χουμε την ψευδαίσθηση 

πως στο τσιμέντο της πόλης

φυτρώνει ζωή.

Είμαστε πιο σιωπηλοί από ποτέ

και κάνουμε τον πιο πολύ θόρυβο.

Μας πήραν τα όνειρα που σχηματίζαμε στα σύννεφα

και μας έδωσαν αλκοόλ.

Μας πήραν τους αναστεναγμούς απ’ τα κρεβάτια

και μας έδωσαν τσιγάρα.

Μας πήραν το μυαλό και το χαμόγελο

και μας έδωσαν χαπάκια, σπρέι, υπνωτικά.

Μας παίρνουν κάθε μέρα την ζωή μας

και εμείς κάνουμε ζάπινγκ βιαστικά κουνώντας το κεφάλι.

Μέσα σ’ αυτό το χάος πνιγήκαμε 

προσπαθώντας να μάθουμε κολύμπι,

μέσα απ’ αυτήν την αυτοκαταστροφή

ευχόμαστε μια νύχτα δίχως φεγγάρι

να ξανά γεννηθούμε.