"Ένα βότσαλο στα χέρια σου…" - Σοφία Ιττέ

"Είναι σημαντικό να κρατάς ένα βότσαλο και να μπορείς να ονειρεύεσαι το πέλαγος…" Αλκυόνη Παπαδάκη

Θα ήθελα να ήμουν ένα βότσαλο στα χέρια σου, αυτό που όταν θα χαίρεσαι θα πετάς ελαφρά στον αέρα, έχοντας ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη σου και ίσως, να σιγοτραγουδάς, κιόλας, κάνοντας φιγούρες μαζί του. Το βότσαλο που όταν χάνεσαι μέσα στις σκέψεις σου, θα διαβαίνει με περίτεχνο τρόπο ανάμεσα στα δάχτυλα σου, ακολουθώντας σε κάθε γωνιά του μυαλού σου και διώχνοντας όλες τις σκιές που σε τρομάζουν…που όταν θυμώνεις θα το σφίγγεις δυνατά, κάνοντας σου ένα μικρό σημαδάκι στη χούφτα – γιατί να σε πληγώσει δε μπορεί – και μετά…νηνεμία, θα σου δίνει μια γαλήνη, μια ηρεμία και ανοίγοντας την χούφτα σου αργά θα το ευχαριστείς σιωπηλά κοιτάζοντας το με αγάπη και θα αναρωτιέσαι πως κάτι τόσο μικρό, ίσως και ασήμαντο, μπορεί να σου δώσει κάτι – μικρό ή μεγάλο μόνο εσύ το ξέρεις… το βότσαλο που θα χαϊδεύεις και θα κοιτάς γιατί είναι δικό σου… δε σου ζητάει τίποτα, μόνο να το κρατάς…και οι ώρες θα μου φαίνονται λεπτά…θα ήθελα να είμαι κάτι δικό σου, κάτι μοναδικά δικό σου… Όμως ξεχάστηκα μέσα στις διαδρομές των δαχτύλων σου…και ξαφνικά φοβήθηκα, θυμήθηκα…ότι το βότσαλο το πετάς για δεις τις αναπηδήσεις στην επιφάνεια της θάλασσας, για να ακούσεις τον ήχο που κάνει καθώς βουλιάζει και φτάνει στο βυθό…Μάτια μου να θυμάσαι: το βότσαλο δε μπορεί να φύγει από το βυθό εάν το πετάξεις, εκεί θα μείνει!