Χθες είχαμε πάει να ακούσουμε το live. Η συγκίνηση για τους old school ροκάδες που μεγάλωσαν με Τρύπες, γαλουχήθηκαν με Ξύλινα Σπαθιά, αγόραζαν βινύλια και ξημεροβραδιάζονταν σε πλατείες και γήπεδα για να κωλοχτυπηθούν, δε θα μπορούσε να χωρέσει σε λέξεις. Πατεράδες με παιδιά στους ώμους, μεσήλικες έφηβοι να χτυπιούνται ρυθμικά αγκαλιά με τις συζύγους τους. Αλλά εξίσου μαγικό ήταν και το κλίμα και η ατμόσφαιρα που δημιούργησε το πλήθος των πιτσιρικάδων που βρήκαν φωνή στα πρόσωπα των Villagers of Ioannina City (VIC). Καπνογόνα άναψαν, μπύρες χύθηκαν, φωνές έκλεισαν και κανένας δε μπόρεσε να μείνει ακίνητος. Μήτε στη σκηνή, μήτε στο πλήθος. Οι αγαπημένες μελωδίες των αγαπημένων ροκάδων, ενίοτε παντρεμένες με την παράδοση, ενίοτε ατόφιες, δυνατές μας μέθυσαν με κρασί κι ύστερα έβαλαν φωτιά σε ότι μας τρώει την ψυχή. Έτσι. Απλά. Με τον ήχο της φωνής τους.
Αλλά δε θα σας κουράσω άλλο με μουσική περιγραφή. Αφενός δεν είναι το είδος που γουστάρω να γράφω, αφετέρου υπάρχουν πολύ καταλληλότεροι άνθρωποι από εμένα για να το κάνουν αυτό. Εγώ απλά πέρασα μια βραδιά που θα συζητάω για πολύ καιρό. Παρέα με φίλους. Μόνο με φίλους. Γιατί έτσι είναι οι συναυλίες. Όλοι γινόμαστε μια αγκαλιά. Ουρλιάζουμε στίχους και χτυπιόμαστε. Εκτονώνουμε ένταση, μένος και αγάπη. Εκτονώνουμε πολύ περισσότερο ότι μας έκαψε. Εκείνα τα άκαυτα που με ένα στίχο ξεχύνονται από της ψυχής μας τα μύχια.
Αυτά τα άκαυτα. Δε σου πα. Το τελευταίο διάστημα έχω αρχίσει να τρώω φρίκες με τον εαυτό μου. Κάπου τον χάνω, κάπου τον ξαναβρίσκω. Κάπου τον πιάνουν οι ανασφάλειες και κάπου οι ασφάλειές του. Κάπου πάλι τον πιάνω να τα γράφει όλα. Ξέρεις, είναι πάντα εκείνη η αποπνικτική κραυγή των άλλων που σκάει σαν κρότος στα αυτιά μας. Εμείς και οι άλλοι σε μια μόνιμη αλληλεπίδραση. Σε μια σχέση. Διαδικτυακή και μη. Κάποιοι θα σε επικροτήσουν, θα σε γουστάρουν. Κάποιοι θα σε διαβάσουν – πάντα στα κρυφά - για να σε αποδοκιμάσουν. Κάποιοι θα μπουν στο τρυπάκι να συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Κάποιοι θα σχολιάσουν τη σχέση σου. Κάποιες θα συγκριθούν μαζί της. Κάποιοι θα συγκριθούν μαζί σου. Κάποιοι θα συγκρίνουν ακόμα και τις ζωές τους.
Η Λένα μου είπε χθες πως οι επιλογές που κάνω στη ζωή είναι λάθος. Ο φίλος Κ. μου είπε πως τάχα η Π. λέει πως γράφει καλύτερα. Η φίλη Θ. με έπιασε και με συνεχάρη για ένα και μοναδικό κείμενο, το οποίο συνέκρινε με τα άλλα μου και ήταν το μόνο που βρήκε τόσο γαμάτο. Ο πρώην της Χ., ο Β. θέλει τη γκόμενά μου κι ας το παίζει κουλ. Κι εγώ να παλεύω μέρες τώρα με μια γαμημένη ένδεια. Να μη μπορώ να γράψω μήτε λέξη. Να μη θέλω μα θες να ανοιχτώ. Όχι πως τάχα με φιμώνει η κρίση τους. Μα είναι που 'χω και δικούς μου δαίμονες να παλέψω. Είναι που πρέπει να δω και τι γίνεται με τη ζωή μου. Όσο οι άλλοι κρίνουν τις διαστροφικές σκέψεις που βασανίζουν το κεφάλι σου, η ζωή προχωρά. Και η δική τους και η δική σου.
Και κείνο που χει πιότερη σημασία είναι να μένεις πιστός στα όνειρα που έκανε το πεντάχρονο παιδί που ήσουν κάποτε. Να είσαι αληθινός. Να ακολουθείς την καρδιά σου. Να ζεις. Και κυρίως να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Γιατί μόνο αυτός θα είναι εκεί για πάντα. Μόνο αυτός θα σε ακούει και θα σε ανέχεται. Μόνο αυτός θα μείνει να δει την ταινία ως το τέλος. Είμαστε αυτοί που είμαστε για κάποιο λόγο. Είτε μας έκαναν οι καταστάσεις, είτε έφταιξε μα θες ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, είτε και τα δύο. Μας αποδεχόμαστε ή μας αλλάζουμε. Αλλά κυρίως μας αγαπάμε. End of story.
Κι ύστερα, σημασία έχει να μένεις πιστός στους συντρόφους. Κείνοι οι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας, όποιοι κι αν είμαστε. Εκείνοι που μας ανέχονται με τα στραβά και τα ανάποδά μας. Σχέσεις που δε χωράνε σε likes, αναδημοσιεύσεις και τυπικές φαμφάρες. Άνθρωποι που ήταν εκεί για να μας ακούσουν, όταν θελήσαμε να πρήξουμε κάποιον. Άνθρωποι που ήταν εκεί όταν θέλαμε να γίνουμε κώλος στις μπύρες, όταν θέλαμε να γιορτάσουμε μια τάχα επιτυχία μας. Συνοδοιπόροι που δεν εγκατέλειψαν στην πρώτη τάχα δυσκολία, που δε μας βαρέθηκαν, που δε βρήκαν ανούσια τα κείμενά μας, που πολύ περισσότερο προσπάθησαν μέσα από αυτά να δουν εμάς, που μας αγάπησαν με δάφνες, αλλά και με αγκάθινα στεφάνια. Γιατί τούτοι, πιότερο από όλους μας έκαναν να δούμε τους εαυτούς μας. Γιατί τούτοι, πιότερο από όλους είναι η μουσική για την οποία αξίζει να γράφει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου