Κατάδικοι του ανέφικτου | Κάλλια Βαβουλιώτη

Καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε, ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος.                                                                                                           -Ντίνος Χριστιανόπουλος  

                Η Επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως θάνατος. Και μένω άπραγος χωρίς επανάσταση στο ίδιο έργο θεατής. Kάθε φορά γεννάω ένα παιδί. Κάθε απαράλλαχτη και μοναδική φορά νεκρό με το κεφάλι του βαμμένο κατακκόκινο , σαν κάποιος να το βούτηξε σε μια μολυσμένη θάλασσα αίματος. Το ονομάζω ανέφικτο. Και μόλις το πιάνω στα χέρια μου , να το περιεργαστώ έστω και νεκρό αυτό με καταδικάζει.

Έχω μάθει από πρώτο χέρι πια την αυτοκτονία της εξιδανίκευσης. Κάθε μέρα πνίγομαι σε μούχλα που έφτιαξα από ξεπεσμένο παράδεισο και άστρα. Κάθε μέρα ασφυκτιώ μη πραγματωμένο όνειρο. Ο γιατρός αν και γνωμάτευσε πως η αρρώστια βρίσκεται σε κάποιο σκονισμένο δωμάτιο ενός ταραγμένου εγκεφάλου , προτείνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Και δεν καταλαβαίνω. Να ανοίξει κι άλλο; Έχει ήδη απλώσει πολύ από μαχαίρια και φαντασία. Ποιά πραγματικότητα λογίζεις αλήθεια; Ποιά φαντασία ψέμα; Τι υπάρχει;

Η συνταγογράφηση φαρμάκων μάταιη. Τι να σώσει ένα πονεμένο μυαλό; Τι να θωρακίσει μια νεανική γεμάτη συγκίνηση καρδιά; Τι έχει απομείνει από αυτό το κουφάρι; Ένα δοχείο πειραμάτων που πια μετράει την αγάπη του, ρυθμίζει πόσους νεκρούς θα επαναφέρει, μετράει προσεκτικά τα βήματά του. Μόνο ένα πράμα έμεινε απαράλλαχτο. Θα δακρύζει πάντα με όσους παθιάζονται με τις ιδέες τους. Με τους πιστούς στην  πρόοδο, τους μόνιμα εξέγερμένους.

Αυτούς τους λίγους με τα γεμάτα ζωή βλέμματα και τα καθαρά μέτωπα, τους λαξευτές της επανάστασης και του έρωτα.