Παρασκευή απόγευμα και η μάνα σου σε έχει ζαλίσει. "Πότε θα ρθεις χωριό;", "Να μαγειρέψω τίποτα;" "Τρως καλά;", κλασικός εξάψαλμος Ελληνίδας μάνας που δε μπορεί να μη περιλαμβάνει και το "ζακέτα να πάρεις". Μετά αρχίζει το θείο δράμα που έχεις καιρό να πας να τους δεις και πως είναι ευκαιρία τώρα που δε δουλεύεις και άλλες τέτοιες γραφικότητες που πολύ σε εκνευρίζουν, όμως είσαι πια σε ηλικία που φοβάσαι και λίγο μη τη χάσεις. Που φοβάσαι πως δε θα σαι πια ο μικρός εκεί μέσα.
Φορτώνεις τη Λένα στο αμάξι και μια μικρή βαλίτσα και ξεκινάς. Εκείνη τη Λένα που εδώ και καιρό σκέφτεσαι να χωρίσεις, αλλά όλο και της τη χαρίζεις. Εκείνη τη Λένα που έχεις ξαναπάει στο χωριό και που η μάνα σου θα ησυχάσει με το που δει - άσχετα με το αν την συμπαθεί.
Η Λένα τον πρώτο χρόνο σχέσης είχε ενθουσιαστεί με την όλη ιδέα. Όχι πως τάχα ήθελε να γνωρίσει γονείς - αντισυμβατική και κατά του γάμου πλασαρόταν. "Και τι παραδοσιακά! Και τι γραφικά μονολογούσε από ενθουσιασμό!" Θαρρείς πως στην αρχή του παντός, στην αρχή του έρωτα, όλα μοιάζουν φαντασμαγορικά. Η νέα θρησκεία ξεπροβάλει στα μάτια μας, καθώς πετά ένα ένα τα ρούχα της και μας αποκαλύπτεται. Το μυστήριο της ανακάλυψης μας εξιτάρει. Αγωνία για να μάθεις τα πάντα, πάθος για να νιώσεις τα πάντα. Και τα νιώθεις. Και τα ζεις όλα στο έπακρο. Ακριβώς όπως τα έχεις φανταστεί. Και εντάσεις και δράματα και αχαλίνωτο σεξ. Και ρομαντικοί περίπατοι στο κέντρο της πόλης, και στιχάκια και κείμενα. Η Λένα είναι η μούσα σου για τα επόμενα χρόνια. Η Λένα κινεί την πένα σου και η εικόνα της ποζάρει στο φακό σου. Η Λένα. Μόνο η Λένα. Εκείνη η μελαχρινή κοπέλα με τα γεμάτα πράσινα μάτια που γνώρισες σε κάποια συναυλία που είχες πάει να φωτογραφίσεις. Εκείνη η κοπέλα που σου 'χε ζητήσει φωτιά εκείνο το βράδυ. Εκείνη η κοπέλα που χόρευε σαν να μην υπάρχει αύριο. Η ίδια κοπέλα με τη μελαγχολία στο βλέμμα. Δεν ήξερε ποια είναι.
Μπλεγμένη σε σκέψεις, όνειρα και ονείρατα, η Λένα σου, έμοιαζε χαμένη. Και πάντα με αυτούς τους περίεργους ανθρώπους την πατάμε. Θαρρείς και οι συνηθισμένοι είναι τόσο βαρετοί που δε τους προσέχουμε καν. Ενώ τούτοι, έχουν ένα χάος στο κεφάλι τους. Το πιο όμορφο χάος. Έτσι κι εσύ αποφάσισες να γίνεις ο από μηχανής Θεός της. Θα την αγαπούσες, θα την πρόσεχες και μαζί θα ζούσατε όσα είχες ονειρευτεί. Χωριό ή πόλη. Χειμώνας ή Καλοκαίρι. Μαζί. Μαζί σε όλα.
Πέντε χρόνια μετά και η Λένα δείχνει με βομβαρδισμένο τοπίο. Όχι πως τάχα έστεκε ποτέ στα καλά της. Πάντοτε ήταν τρελή αυτή η γκόμενα. Γι' αυτό και τη γούσταρες. Αλλά όταν αρχίζει η γκρίνια, μία-μία οι συνιστώσες του έρωτα γκρεμίζονται. Μία-μία οι ιστορίες καταρρέουν. Μαζί τους κι εσύ.
Η Λένα και το χωριό πέντε χρόνια μετά."Βλάχοι, κωλόβλαχοι, χωριάτες, άξεστοι". Πέντε χρόνια σχέσης δε τα λες και λίγα. Πέντε χρόνια σχέσης με τη Λένα που όσο πάει δείχνει και αυτή μια μικροαστή σνομπ. "Δε πειράζει Λενάκι μου άντε στη μάνα σου", θα της πεις με μια εξαιρετική πραότητα. "Μα εγώ πίστεψα σε σένα, σε εμάς" θα απαντήσει λες και της κάνει εντύπωση η αντίδραση σου.
Είμαστε υπεύθυνοι για τη Λένα που έχουμε ενημερώσει, μα δεν είμαστε ούτε σκλάβοι της, ούτε κομοδίνα για να μη μας υπολογίζει. Είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις που κάνουμε όχι για τις προσδοκίες που δημιουργούμε. Και αν η Λένα και η κάθε Λένα δε μπορεί να το εμπεδώσει ας το μάθει παπαγαλία. Και αν πάλι κάπου ζορίζεται, μάλλον η Λένα είναι εξίσου μικροαστή με τα θεάρεστα σόγια και καλά θα κάνουμε να skipάρουμε πριν τα πέντε χρόνια γίνουν κολάρο, αιώνας, φυλακή. "ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΎ ΣΕ ΑΝΈΧΤΗΚΑ." και επειδή τα τραβάει ο κώλος της και δε κάθεται καλά -δε με αγαπάς πια, έχεις βρει άλλη, η δουλειά είναι πρόφαση- κατεβάζεις και όλα τα επιφωνήματα ορθοδοξίας που αποκόμισες τις προηγούμενες μέρες. Μην είσαι και αχάριστος. Στα Ευαγγελία απαντάμε ανάλογα. Άντε γαμήσου κι εσύ και ο σκύλος σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου