Νεκρές αποδράσεις - Αλέξανδρος Νασόπουλος

Μισά μου φεγγάρια πόσο μου λείψατε;

την άσπρη ανάσα σας πόσο πεθύμησα,

αντίκρυ μου να κολυμπούν τα κιτρινόλευκα τα πέπλα σας ,

κι απένταρος ο νούς μου να ζητιανεύει μαρτυρικές εμπνεύσεις

μήπως και ζωντανέψει πάλι.

Τα βράδια που γεννιούνται οι γρίλιες στα ταβάνια,

τις ζευγαρώνω με τα μάτια μου,

αφήνω μια αγκαλιά αποτύπωμα,

κάτι αγάπες ξεχάρβαλες,

της νιότης μου τη χάση,

κι επιτρέπω να ξεθωριάσουν  τα όνειρά μας ,

κάτω από τα σκοτάδια της μέριμνας

να αγκαλιάσουν το πλέον άχρωμο  βλέμμα μας,

απλήρωτο στους καπνούς της καθημερινής λήξης,

και φεύγω σε θάλασσες πηχτές,

φουντάρω τα καράβια μου σε γνώριμα μπουρίνια,

η σκέψη μου στ'αμπάρια κλειδωμένη

και τα κλειδιά σε χίλια στόματα ραμμένα.