Αφήστε τα όλα όπως είναι, έρημα και ξένα ,
να μην μιλά κανείς,
μόνο τα βλέμματα να κρέμονται στης μοναξιάς τα σωθικά ,
αφήστε κι ελεύθερο τον πόνο να κατακλύσει το δωμάτιο,
και να φυσήξει πια ζωή ,
στα σκονισμένα τα έπιπλα,
στους κίτρινους τους τοίχους ,
στα σημαδεμένα ποτήρια,
κι εκείνα τ' αποτσίγαρα που ξεχάστηκαν σε κάποια γυάλινη βάρκα ,
αφήστε τα να πλέουν τις νύχτες
κάτω απ τα σκεπασμένα φεγγάρια και τις γκριζόγυμνες συννεφιές,
παράλληλα με μια γραφίδα η οποία χορεύει στις μελωδίες κάποιων σπασμένων πλήκτρων ,
που σκίζουν το σκοτάδι σ' εκείνο το βάθος.
Μον 'τα θλιβερά σκοτάδια μας και τους φτωχοδιαβόλους που κουβαλάμε κλειδώστε τα ,
σ' εκείνο το παιδικό ντουλάπι που δεν φτάναμε μικροί ..
εκεί δίπλα στο βάζο με την βανίλια και το μπουκάλι με το ούζο.
Και τώρα να!
εδώ μονάχοι !
γυμνός κι ελεύθερος ο πόνος,
παντού!
σαν ένα γκάζι ξεχασμένο ανοιχτό να περιμένει κάποια σπίθα,
σαν ενα άλογο αφηνιασμένο που σε χτυπά με τις οπλές του μπρος στα στήθια σου ..
τι να χωρέσω σ' ένα χαρτί γεμάτο αγωνία,
σε μια ζωή που φεύγει μυστικά πίσω από χαμόγελα γεμάτα θλίψη,
σε μιαν ανάσα που ψάχνει απεγνωσμένα τζάμια υγρά να βολευτεί για μια στιγμή,
έτσι κι αλλιώς θα σβήσει ..
βουτώ μόνο στο αίμα χαμένων ποιητών και προσπαθώ να βρω ,
την πληγωμένη έμπνευση τους ,
παρατημένη, κουλουριασμένη σε μια γωνιά ,
κοιτάζοντας τα μάτια σου,
διαβάζοντας τις πιο θολές σου σκέψεις
και ν' απαντά σε αυτό που εσύ δεν ρώτησες ποτέ:
~ βιάσου να με βρεις
ο χρόνος δεν υπάρχει ,
μα τρέχει γρήγορα σε τούτο εδώ τον κόσμο,
όσο εσείς με αθωώνεται τόσο εγώ θα βρίσκω τρόπους να με τιμωρείτε,
πληγωμένη και χαμένη μες στα μάτια σας ~ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου