Η Μάσκα - Σοφία Ιττέ

Θέλω να σου μιλήσω… Πόση ώρα κάθομαι πάνω από το λευκό χαρτί θέλοντας να σου γράψω, να σου πω όλα αυτά που έχω κρύψει πίσω από το "τίποτα" και το "καλά είμαι", αλλά δε ξέρω πώς να αρχίσω. Οι λέξεις μου φαίνονται φτωχές, λίγες, ανούσιες… πως μπορείς άλλωστε να μετατρέψεις τα δάκρυα, το σφίξιμο στο στομάχι σε λέξεις; Δε μπορείς, δε ξέρεις τι να γράψεις, πώς να το γράψεις… Κουρελιασμένη ψυχή… Τόσα αναπάντητα γιατί, τόσες εικόνες και μια σιωπή που με πονάει μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα ακόμα πιο πολύ… "Τι κάνεις; Πως είσαι;" Βάζω τη μάσκα, χαμογελώ – κοίτα με χαμογελώ! – και "Καλά είμαι…". Σφίγγω το μολυβί για να μην ουρλιάξω, για να μη τα σπάσω όλα. Ακόμα λευκό είναι το χαρτί… Συγκεχυμένες σκέψεις… Πληγωμένες σκέψεις… Τι νόημα έχει ότι και αν σου γράψω αφού θα το τσαλακώσω και θα το πετάξω μήπως το βρεις, το διαβάσεις και στεναχωρηθείς… Δε θέλω να στεναχωρηθείς ακόμα και τώρα… Να το βρεις; Μα τι χαζή που είμαι πώς να το βρεις αφού εσύ δεν είσαι εδώ… "Τι έχεις;" Βάζω τη μάσκα και… "Τίποτα…". Και οι μέρες θα συνεχίσουν να κυλάνε, έτσι δε σου λέω πάντα; Βάζω τη μάσκα και χαμογελώντας σου λέω ΄΄Ο χρόνος είναι ανελέητος" και ψιθυρίζοντας μέσα μου για να μην μ΄ακούσεις συνεχίζω "αλλά δε γιατρεύει…". Άφησα το μολύβι, δε μπορείς να γράψεις σε βρεγμένο χαρτί. Πάλι τα "θαλάσσωσα", πάλι δε σου έγραψα… 

Άργησα! Για άλλη φορά χάθηκα στις σκέψεις μου για εσένα… Πρέπει να ετοιμαστώ, να φύγω από τις σκέψεις μου και να βγω στον κόσμο για να αρχίσει άλλη μια ρουτινιασμένη, ΄΄υπέροχη΄΄ μέρα μου. Όσο και αν νομίζεις ότι όλα είναι υπέροχα και όμορφα, δεν είναι! "Μην είσαι αχάριστη για αυτά που έχεις" μου λες. Δεν είμαι, ευγνωμονώ για κάποια πράγματα αλλά υπέροχα δεν είναι! Χαμογελαστά δεν είναι! Εσύ δεν είναι!

 Έτοιμη! Βάζω τη μάσκα και… "Καλημέρα σας!" κοίτα με! Χαμογελώ…