Πληγές - Λουκία Πλυττά

Το παιδί αναδεύει το νερό

κάθε που το κοιτάζει, ζαλίζονται

οι πέτρες του τόπου του από τις μνήμες

γι’ αυτό κι μάνα του πριν το ορκίσει

να αποφεύγει τους ανθρώπους

ορίζοντάς το διάδοχο 

και μοναδικό κάτοχο του εαυτού του

το μοσχομύρισε με δάκρυα

πέρασε την κλωστή στη βελόνα 

κεντώντας στις πληγές του ύμνους και λόγους

ζωντανών και πεθαμένων

για προστασία των γόνων σου 

από της βίας το τραύμα καμάρι μου 

έλεγε και ξανάλεγε στα βλέμματά του

μα το βάθος τους αλάργευε άθελά του 

πίσω απ’ τους ήρωες και ακόμα πιο πίσω

από τους θεούς, σχηματίζοντας κύκλους ενεργούς 

ευαισθησίας αλλιώτικης των καιρών του

χωρίς να εξαρτάται από τα άσκοπα 

αναγύρευε, πλήρως συνδεδεμένος

και περήφανος ακριβώς μέσα από το τραύμα του

πως μπορεί ένας ποιητής να φανεί χρήσιμος…