Μπύρα τρίτη. Πιτόγυρο πρώτο. Και έξω ένα ολόγιομο φεγγάρι. Ρομάντζο και σήμερα. Κοιτάς ανούσια στην οθόνη του υπολογιστή σκεπτόμενoς πόσα έχεις να κάνεις. Πετάς τη μπύρα, πιάνεις ουίσκι. Ίσως έτσι κατορθώσεις να ναρκώσεις το μυαλό σου και σήμερα, ίσως έτσι κοιμηθείς ήσυχος αυτό το βράδυ. Ανοίγεις το facebook. Σαν άλλη απογοητευμένη από τη ζωή γκόμενα πληκτρολογείς στο search το όνομα αυτής που σε ενδιαφέρει. Κοιτάς αν είναι on line. Ποστάρεις ξανά και ξανά ένα κείμενο σου που θες να διαβάσει. Δεν έχεις βλέπεις τα κότσια να της πεις πέντε πράγματα στα ίσα. Άλλωστε, εσύ έφταιξες για τούτο το κακό timing. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις. Ή τουλάχιστον δε ξέρεις πως να το χειριστείς.
Κοιτάς το ρολόι. Άτιμο πράμα ο χρόνος. Άλλες φορές μοιάζει να περνάει τόσο γρήγορα, χωρίς νόημα και κάποιες άλλες να περνά γρήγορα χωρίς να μπορείς να συνειδητοποιήσεις το πως και το γιατί. Ξαναρίχνεις μια ματιά στο προφίλ της. Αδιάφορες δημοσιεύσεις, τίποτα σχετικό με τη χθεσινή σας συζήτηση. Τίποτα που να σε φωτογραφίζει. Θαρρείς πως το 'χεις πάρει προσωπικά. Αχ. Αυτός ο αντρικός εγωισμός. Θαρρείς μάλιστα πως σε καίει που αυτή δεν είναι τόσο ρομαντική. Ή που είναι και καταφέρνει και το κρύβει. Ναι, τούτο στη σπάει περισσότερο από όλα.
"Ξέρεις δε διαβάζω λογοτεχνία. Προτιμώ να διαβάζω για επιστήμη ή πολιτική", θα πει και θα σε γειώσει. Ξέρεις αυτόματα ότι δε θα μπει στον κόπο να διαβάσει το χαζό κείμενό σου. Αλλά το ποστάρεις. Ξανά και ξανά. Είναι τόσο εμφανές από τον τίτλο ότι πάει για εκείνη που ζεις με την ελπίδα πως θα το ανοίξει. Έπειτα, μπορεί όντως να μη το διαβάσει. Όχι, όχι, τούτο σε θλίβει πιότερο από όλα.
Σκέφτεσαι τη συζήτησή σας. Και την απογοήτευσή της, όταν είπες πως δε σου αρέσουν οι μικρότερες. Ύστερα, σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να λέει τα ίδια σε όλους. Ίσως και να το κάνει. Όχι, όχι δε φαίνεται τόσο ψεύτικη, τόσο λίγη. Ίσως βέβαια και να είναι. Την παρατηρείς πως κινείται στο χώρο. Φλερτάρει με όλους. Παίζει με το βλέμμα Και γιατί να μη το κάνει δηλαδή;
Το βλέμμα της μοιάζει τόσο συναισθηματικά αδιάφορο και τόσο αινιγματικό που θα μπορούσε να έχει όποιον θέλει. Μπορεί και να τον έχει. Όχι, όχι. Τούτο δε θες να το σκέφτεσαι. Σου μιλάει για την προηγούμενη σχέση της. Σου μιλάει για τα όνειρα που έκανε και πως πια νιώθει μόνη. Σου εξηγεί τι της αρέσει σε έναν άντρα, σου εξηγεί τι δεν της αρέσει σε μία σχέση. Σου εξηγεί πως νιώθει. Σε γδύνει με το βλέμμα.
Και μέσα από όλο αυτό το συρφετό καταφέρνεις να πιστέψεις πως ίσως και τάχα να ταιριάζετε κάπου. Και δεν είναι μόνο αυτό το κάπου. Είναι η πρώτη φορά που την αντίκρισες και είπες πως βρήκες κάποια να σου αρέσει. Είναι πως αμέσως μετά είχες μάθει πως είχε σχέση. Πόσο άδικος αλήθεια αυτός ο χρόνος;
Και έπειτα, λες και είναι διαφορετική από όλες τις άλλες. Μια ακόμα συμβατική γυναίκα με εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Μία ακόμα. Κι εσύ θαμπώνεσαι από το περιτύλιγμα, τόσο που θες να αγγίξεις το περιεχόμενό της. Κι εσύ, επηρμένος από μια νέα ουτοπία που το μυαλό σκάρωσε απόψε να θες να την ξανασυναντήσεις. Και σκέφτεσαι το άρωμά της ο τρελός. Πως τάχα θα γυρίσει ίσως να σε κοιτάξει. Πώς ίσως σε σκέφτεται κιόλας.
Ο φίλος Κ. έχει καταλήξει. Φταίει το φεγγάρι που είμαι έτσι ευάλωτος. Φταίει το φεγγάρι που αυτή δε στέλνει. Πόσο μουνόδουλος είσαι τέλος πάντων; Αυτή είναι λίγο πολύ η γνωμάτευση του Κ. Κι εσύ να κατεβάζεις το ουίσκι δίχως τέλος, μιας και όλο αυτό το μήνυμα που προσπάθησες να της περάσεις δεν είχε αποτέλεσμα. Μιας και δεν μπόρεσε να καταλάβει, μιας και δεν είσαι διατεθειμένος να εξηγείς.... Μιας και να καταλάβει πια δεν έχει νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου