Όταν σε γνώρισα επάνω στα υψώματα.
Μες των αγωνιστών σου τα κατορθώματα.
Είδα την αλήθεια με τα δικά σου χρώματα.
Που μου έκρυβες μες τα δικά σου σώματα.
Και ας ήξερες της λήθης την παρηγοριά.
Παρόλο που δεν το έδειχνες φανερά.
Όμως εγώ το έβλεπα καθαρά.
Κοιτούσα μέσα στην δική σου ματιά.
Περιμένοντας να ανακαλύψω αυτά που προτιμούσες.
Να μου κρατάς κρυφά και δεν τολμούσες.
Να μου ψιθυρίσεις προσπαθούσες.
Λόγια από μέσα σου έβγαζες σαν μεθούσες.
Στον κόσμο των ψευδαισθήσεων περνούσες.
Και την πραγματικότητα δεν την μπορούσες.
Διότι υπάρχουν μεγάλα εμπόδια.
Που δείχνουν αυτόν που αλλάζει τα φαινόμενα.
Και δεν ζει πλέον με τα αναμενόμενα.
Αλλά αναζητά ανθρώπινα δικαιώματα
Ποιος την δίνη σου δεν θα προσκυνήσει;
Ποιος θα καταφέρει να το τολμήσει;
Ποιος τον όρκο του θα πατήσει;
Εγώ που σε έχω δίπλα μου καλωσορίσει.
Που έχω τα μάτια σου φιλοσοφήσει.
Και την αλήθεια τους έχω αναβλύσει.
Τρέμω μην πως και σε πληγώσω.
Δεν θέλω την μνήμη σου να ματώσω.
Και να αφανίσω την αστροφεγγιά.
Που μου θυμίζει κάτι από τα παλιά.
Καθώς σε φέρνω στα πρωινά.
Να μου μιλάς: πως ήμασταν παιδιά.
Πριν να χαθούμε σε μονοπάτια καιροσκοπικά.
Πριν να πεθάνουμε σαν τα σκυλιά.
Τότε που ζούσαμε πάνω στα βουνά.
Τότε που ξέραμε τι θα πει λευτεριά.
Στης θεωρίας σου τα μεγάλα βάθη.
Να μου εξηγείς όλα αυτά μοναχή.
Που να καταλάβω τα μεγάλα σου πάθη;
Που τόσα χρόνια δεν μου είχες μάθει.
Γράφοντας πάνω στην κινούμενη πολιτεία.
Βλέπω από μακριά βομβαρδισμένα τοπία.
Είναι γεμάτα με δικά σου αιμοφόρα αγγεία.
Δεν εξημερώνονται όμως τα θηρία.
Ούτε από τον λόγο σου που δεν σηκώνει αστεία.
Τι και αν φωνάζεις στην έρημο της απάθειας.
Τι και αν συμπαθείς όλα τα λάθη μας.
Τι και αν πεθαίνεις στην ορμή της προσπάθειας.
Σε κυνηγά πάντα το φάντασμα της αφάνειας.
Τι και αν αξίζεις την αναγνώριση της ιστορίας.
Δεν σε δικαίωσε το σύστημα της εξουσίας.
Και έμεινες στην γωνία της παρουσίας.
Κάθε ανθρώπου φίλου της κυριαρχίας.
Και έγινες του μέλλοντος της κρυφής μερίδας.
Ο προορισμός και η φωνή της ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου